ΣΤΑΧΤΕΣ...

FRANCISCO DE QUEVEDO


ΕΡΩΣ ΙΣΧΥΡΟΣ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ


Μπορεί ο ίσκιος ο στερνός, που θα μου ρίξει η άσπρη μέρα,
απάνω μου να πέσει και τα μάτια να μου κλείσει·
και, κλείνοντάς τα, την ψυχή μπορεί, καθώς θα δύσει
ο ρόγχος μου ο φιλάρεσκος, να μου την πάρει πέρα·

μα δεν θα πάρει τ’ άλλο απομεινάρι, που ελευθέρα
η μνήμη και φλεγόμενη στις όχθες θε ν’ αφήσει:
στα κρύα νερά η φωτιά μου, εμέ, νογά να κολυμπήσει,
και ξέρει ν’ αντιστέκεται στων νόμων τη φοβέρα.

Ψυχή που ολόκληρο θεό είχε φυλακίσει… πόθοι
που τόσο πυρ ανάψανε στις φλέβες μέσα… πόνοι
που ενδόξως καίγανε του μεδουλιού την ψίχα… Αλώθη-

κε μεν το σώμα της, η σάρκα, πλην το ήθος της ζώνει
τη ζωή μου: στάχτη, κι αν γενούν τα πάντα, η στάχτη νιώθει
αυτή· και σκόνη αν γίνουν, θά ’ναι ερωτευμένη σκόνη.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής