ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ-ΠΟΖΙΤΑΝΟ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ-ΠΟΖΙΤΑΝΟ

Ώχρα, κεραμιδί, λευκό, μέσα στο άφθονο πράσινο των
  φυλλωμάτων,
μέσα στο γαλανό τ’ ουρανού και της θάλασσας. Ωραίες
  αναλογίες,
κι αυτή η χαρά της φιλικής συμμετοχής, σαν νά ’χαμε
συντελέσει κι εμείς στη διαλογή και στη διάταξη χρωμάτων
  και σχημάτων
κρατώντας μιάν ευγενικήν ανωνυμία.
                     Ωστόσο
αυτά τα πέντε θολωτά παράθυρα, όπου πέντε κορίτσια
παραμερίσαν τις άσπρες κουρτίνες να κοιτάξουν
  τη θάλασσα, –
η μια κρατούσε ένα σταφύλι ραμφίζοντας μία μία
τις μαβιές ρώγες· η άλλη χτένιζε τα μαύρα μαλλιά της·
η tρίτη κρατούσε ένα μαντίλι – κι ίσως ένευε στην
  άσπρη βάρκα·
oι δύο άλλες στρογγύλευαν τα χείλη τους, σαν νά ’ταν
nα σφυρίξουν ένα μικρό τραγούδι ερωτικό.
                        Λοιπόν
αυτά τα πέντε παράθυρα θά ’θελα, σαν ένα πεντάστιχο
  ποίημα,
να τα υπογράψω καλλιγραφικά και ολογράφως
  με τ’ όνομά μου.


              Ποζιτάνο, 17.ΙΧ.78



Από την ποιητική συλλογή: «Ο κόσμος είναι ένας» (1978).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 155.