ΤΟ ΨΥΧΟΣ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΤΟ ΨΥΧΟΣ

 

Την αξιώνει την ειλικρίνειά της η αθωότητα

(κάτω από κάποιο βουνό ένα φεγγάρι ή το αναμενόμενο) –

η αθωότητα είναι βουβή (ψάρι, περίμενε με),

εδώ σε τούτον τον τοίχο είναι τα γράμματα.

Χαϊδεύω στήθη σεντεφένια,

ένα κιβώτιο αναπνέει και όλα πονάνε·

αυτή την κρυμμένη τέφρα χαϊδεύω,

και κάτω απ’ το καρμίνι τους βογκούν τα χείλη σου.

 

Δεν δραπετεύουν οι ψυχές σαν χάρτινα φύλλα·

εκείνο το χαρτί το διπλωμένο και πάλι διπλωμένο

πονάει περισσότερο, αν χαμογελάσουν,

όποτε διαφεύγει το φως δίχως να γίνεται αντιληπτό.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.