ΩΔΗ ΣΤΗ ΓΥΜΝΗ ΚΑΛΛΟΝΗ

 

PABLO NERUDA

 

ΩΔΗ ΣΤΗ ΓΥΜΝΗ ΚΑΛΛΟΝΗ

 

Με πάναγνη καρδιά, με μάτια

πεντακάθαρα,

σε δοξάζω, καλλονή,

συγκρατώντας το αίμα μου

μην τιναχτεί κι ακολουθήσει

τη γραμμή σου, το περίγραμμά σου,

για να μπορέσεις να πλαγιάσεις

στην ωδή μου

σαν νά ’σαι εδώ σε δασωμένα ή αφρισμένα χώματα,

σε χθόνια αρώματα

ή σε κάποια μουσική θαλάσσια.

 

Ωραία καλλονή,

τα πόδια σου, τοξωμένα

από κάποιο πανάρχαιο χτύπημα

είτε ανέμου είτε ήχου

μοιάζουν

στ’ αφτιά σου,

σε τούτους τους μικρούς κοχλίες

της αμερικανικής ολόλαμπρης θάλασσας.

Το ίδιο και τα στήθη σου,

οι δύο παράλληλες πλησμονές, έτσι όπως βρίθουν

από της ζωής τα φώτα.

Το ίδιο

και τα σταρένια σου φρύδια

που πετούν και

είτε καλύπτουν

είτε αποκαλύπτουν

δύο μύχιες χώρες βουλιαγμένες στα μάτια σου.

 

Η γραμμή που χωρίζει

τη ράχη σου

σε ωχρές περιοχές

τη μια χάνεται την άλλη αναφαίνεται

σε δύο λεία ημίση μήλων

και συνεχίζει να διαιρεί την ομορφιά σου

σε δύο στήλες

καμένου χρυσού ή λεπτού αλαβάστρου,

για να χαθεί κάποια στιγμή στα πόδια σου

όπως σε δύο σταφυλόρωγες,

απ’ όπου πάλι ανάβει και ορθώνεται

το διπλό της συμμετρίας σου δέντρο,

φωτιά ανθισμένη, κηροπήγιο ανοιγμένο σαν ρόδι,

καρπός σφιχτός και πομπώδης που ορθώνεται

πάνω στο συμβόλαιο που έχουν

η θάλασσα και η γη

υπογράψει.

 

Το κορμί σου από ποιά ύλη, από ποιόν αχάτη

από ποιό χαλαζία από ποιό στάρι

έχει πλαστεί και φούσκωσε

όπως φουσκώνει το ψωμί

στην ανεβασμένη τη θερμοκρασία

και πώς εσήμανε λόφους

και πεδιάδες

και κοιλάδες με μόνο ένα πέταλο, μια πολυποίκιλη

απαλότητα στο πιο βαθύ βελούδο περασμένη,

ίσαμε να βρεθεί σχηματισμένη

η λεπτή και σταθερή γυναικεία μορφή;

 

Δεν είναι μόνο φως που πέφτει

επάνω στον κόσμο

ό,τι απλώνει το κορμί σου εσένα

στην ασφυξία του χιονιού σου,

αλλά είναι και η καθαρότητά σου

που σκορπίζεται λες κι έχεις αρπάξει

εντός σου πυρκαγιά.

 

Κάτω από το δέρμα σου ζεί το φεγγάρι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.