ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΛΤΑΣ

 

Η ΔΙΕΛΕΥΣΗ

 

Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε πληγώνονται από τα βέλη της αχαριστίας, από τα μαστιγώματα της προδοσίας,

από τα καρφιά της λύπης.

Κι έτσι κακοφορμισμένοι προχωρούνε με γάζες

λουλουδιών στα πλευρά τους, με τσιρότα

υποσχέσεων στο μέτωπό τους, με τα αιμάτινα

δάκρυα της καρδιάς τους ν’ αναβλύζουν

ασταμάτητα.

 

Τα κοκκινισμένα τους μάτια κοιτούν χαμηλά

σηκώνοντας απ’ το πάτωμα των διαψεύσεων

τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.

Τη τσαλακωμένη αξιοπρέπεια αυτών, που αγάπησαν

αληθινά μέσα στις κερασιές και τους αμπελώνες

της ψυχής, τη βρίσκουν τώρα σε στοιχειωμένους κήπους

και σάπια φρούτα – σε σκοτεινές δαγκωματιές

σκουληκιών.

 

***

 

ΤΟΠΙΟ ΒΟΥΒΟ

 

Πώς στέρεψε η θάλασσα

με το απότομο τίναγμα των βλεφάρων σου;

Πάγωσε το λιγοστό νερό που απόμεινε

εκεί απεγνωσμένο να σε κοιτάζει μ’ απορία.

Τα ψάρια χύθηκαν σε άλλους δρόμους,

τα βότσαλα πελιδνά, δρόμος κακοτράχαλος.

 

Σίγησε ο παφλασμός των κυμάτων.

Ενόχληση καμιά.

Τοπίο βουβό,

απρόσιτο, αλλότριο, αφιλόξενο.

 

***

 

Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ

 

Ούτε που θα σκεφτόμουν ν' ανοίξω

την πόρτα του εαυτού μου,

αν αναγνώριζα τον απρόσκλητο επισκέπτη

αλλά αυτός κάθε φορά αλλάζει όψη.

 

Πού να το φανταστώ ότι θα χτυπούσε την πόρτα

τόσο ήρεμα η πεισιθάνατη γυρολόγος ανησυχία.

 

Μπήκε χαμογελαστή στο φτωχό μου ενδιαίτημα.

Φορούσε μια καρό φούστα και κρατούσε

στο ένα χέρι μια ξύλινη μαγκούρα και στο άλλο

τις γνωστές της τσιριμόνιες.

 

Δε θα καθόταν πολύ, είπε. Είχε να πάει κι αλλού

πριν μεσημεριάσει. Πέρασε μονάχα για ένα γλυκό του κουταλιού,

ίσα να μάθει τα νέα μου, ίσα να συνδαυλίσει τον αμέρωτο καημό μου

και επί τη ευκαιρία να μου δειγματίσει καινούργια

μελίχροα κιλίμια ευτυχίας και μπακίρια γαλήνης.

 

Ο σελαγισμός στο διάστικτο πρόσωπό της, καθώς με χαιρετούσε, επισφράγισε την επόμενη αιφνίδια εισβολή της.