ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΣΤΡΑΠΗ ΕΠΩΔΥΝΗ…

 

JAVIER SOLOGUREN

 

[ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΣΤΡΑΠΗ ΕΠΩΔΥΝΗ…]

 

Δέντρο που είσαι αστραπή επώδυνη,

άνεμε που ύλες φλογερές αρπάζεις,

αχτίδων δάση στα νυχτερινά νερά ανάμεσα –

πρέπει τάχα να σας πω ότι για μένα σφυρηλατείται

ένα βαρύ μες στην καρδιά μου κόσμημα, ένα φύλλο

που σκίζει σαν αστέρι το καταφύγιο του αίματος;

 

Δεν ξέρω άλλο βλέμμα να μοιάζει με πτήση

άνετη και μύχια, δεν ξέρω άλλο βήμα μακρινό,

κύμα που να ήταν καθαρότερο απ’ τη ζωή στο στήθος μου.

 

Κι εσείς, σύννεφα, να ξέρετε ότι ζω, να ξέρετε ότι τραγουδώ,

κάτω από τη συγκεχυμένη δόξα της εσπέρας, εγώ ο μοναχικός.

 

Να ξέρετε ότι ζω, ότι με σφιχταγκαλιάζει ο ουρανός,

ότι το μέτωπό μου πρέπει να πέσει σαν λαμπτήρας κενός

στα πόδια κάποιου αγάλματος που επιμόνως ξαγρυπνάει.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.