ΡΑΨΩΔΙΑ ΚΑΙ ΔΑΓΚΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥ

 

JULIO DE LA VEGA

 

ΡΑΨΩΔΙΑ ΚΑΙ ΔΑΓΚΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥ

 

Θα μπορούσαμε να είμαστε το ίδιο σκοινί

ο ίδιος λαιμοδέτης συναισθημάτων θα μπορούσαμε να είμαστε.

Θα μπορούσαμε να είμαστε:

γιατί όταν εμφανίστηκαν τα μάτια σου

σαν άλλα βέλη έδειχναν τον δρόμο μου

και η κόμη σου επέπλεε καλώντας με

με των σημαιών της το αλφάβητο...

Θα μπορούσαμε να είμαστε:

γιατί στο δέρμα σου είδα και το όνομά μου

και το άγαλμα της μοίρας μου να είναι εκεί και να έχει τατουάζ·

και είδα πώς μου μιλούσε το στόμα σου

και πρόσεξα ότι τα δόντια σου

ήσαν πλήκτρα λευκά και αρμόδια για τη μουσική μου.

Θα μπορούσαμε να είμαστε ο ίδιος ορίζοντας

γιατί απ’ τα πλατιά τοπία του μετώπου σου

κοίταξα μέσα σου και είδα τη βιασύνη μου

και τα νεύρα σου σαν κομμένα καλώδια...

Θα μπορούσαμε να είμαστε η ίδια τρυφερότητα

γιατί τα χέρια σου ήσαν πέταλα

και δροσιά η μέση σου...

Θα μπορούσαμε να είμαστε η ίδια νεροπηγή

γιατί στους γιαλούς των μηρών σου

με φώναζε η άμμος

και τα απελπισμένα καράβια μου

έριχναν άγκυρα σε όλο το κορμί σου…

Θα μπορούσαμε να είμαστε ένας και μόνο ένας κήπος

γιατί στα μάτια σου υπήρχαν λουλούδια που έκλαιγαν

και η κάθε τους κόρη ήτανε χλομό γαρύφαλλο...

Θα μπορούσαμε να είμαστε:

γιατί αγκαλιασμένους μες στη νύχτα

μας ένωσε το ίδιο παθιασμένο δάκρυ,

και τον σταυρό τον κουβαλούσαμε εμείς οι ίδιοι

θέλοντας να μετακινήσουμε βουνά και όρη…

Θα μπορούσαμε να είμαστε μία και μόνο μία αλυσίδα

γιατί στα καμένα είδωλα

είχαμε το ίδιο σημάδι χαραγμένο

και ήμασταν κάρβουνο αμοιβαίο για την ίδια φωτιά

και ήμασταν το ίδιο αλάτι για το γιγάντιο δάκρυ

που μας ετύλιγε σαν απέραντος ωκεανός

και ο χτύπος της καρδιάς σου έπρεπε να είμαι εγώ

και ο χτύπος της καρδιάς μου έπρεπε να είσαι εσύ

σαν ορχήστρα αιωρούμενη στον αέρα με δίδυμα βιολιά

σαν να ήμασταν η ίδια οικτρή πυξίδα...

Θα μπορούσαμε να είμαστε:

αλλά μερικές φορές ο άνθρωπος έχει μέσα του τίγρεις,

κουβαλάει μαχαίρια για να σκοτώνει

και με αγκάθια σκίζει τριαντάφυλλα

και μέσα στις φλέβες τρέχουν βάρκες με πρωτόγονους πολεμιστές

και ο γενάρχης των λησμονημένων θηρίων ξυπνάει σαν σάλπιγγα

και ορθώνεται πολλαπλασιαζόμενος·

και τότε η ποίηση δεν είναι πια τραγούδι,

δεν είναι πια γαρύφαλλο ή βροχή στις στέγες·

η ποίηση γίνεται τότε βραχνή επελαύνουσα θάλασσα,

καλεί σαν τύμπανο αρχαίας φυλής σε αρπαγές γυναικών·

τότε το βιολί είναι απλώς και μόνο φίδι

και στον άνθρωπο ανθίζουν αβυσσαλέα σαγόνια

και γεννιούνται λάμες σε όλα τα πλευρά του

και τον μακιγιάρει η λάσπη

και τον έχεις δει να φοράει σμόκιν και να δαγκώνει...

Θα μπορούσαμε να είμαστε:

αλλά ο άνθρωπος μέσα σε μια στιγμή σβήνει μέρες και μέρες

και μοιάζει με τον Θεό που καταστρέφει τον χρόνο

και το μέλλον με όλες τις πύλες του γίνεται φράχτης μεταλλικός για πάντα

με μάνταλα βαριά και διαφυγή καμία δεν υπάρχει.

Θα μπορούσαμε να είμαστε:

αλλά μερικές φορές το μετάξι για τον άνθρωπο δεν είναι λείο

και το ξεσκίζει με στιλέτα

και το αλκοόλ τον βοηθάει μέσ’ απ’ το μπουκάλι του

να κερνάει διαβόητα στίφη·

και τότε ο άνθρωπος δεν μπορεί να λέγεται Μπετόβεν

και γίνεται τριχιά απελπισμένη…

Θα μπορούσαμε να είμαστε:

και τώρα υπάρχει μόνο μια νύχτα μέσα μου,

μια στιγμή νεκρή και σβησμένη,

και μαλλιά σαν το σιτάρι πριν το χαλάζι

και ένα στόμα ικετευτικό και επικριτικό συνάμα

και λεπτεπίλεπτα χέρια που χτυπάνε

και εμφανίζεται να πέφτει αυλαία προλεταριακού σινεμά

και μια τελευταία νύχτα όπου ακούς να ουρλιάζουνε

τύψεις σαν αλυχτίσματα αιώνων κι αιώνων.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.