ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

 

Κι έπειτα ήρθαν εκείνοι οι θάνατοι που μού ’δωσαν

τόση θλίψη, τόσο πόνο

σαν να μου χτύπαγαν τό ’να κόκαλο μετά το άλλο:

οι προσωπικοί θάνατοι,

όπου πέθαινες κι εσύ ο ίδιος.

Διότι στο σταυρό της Ισπανίας ανέβασαν

τον Φεδερίκο και τον Μιγκέλ,

τους κάρφωσαν τα μάτια και τη γλώσσα,

τους ήπιαν το αίμα, τους έκαψαν ζωντανούς,

τους λοιδόρησαν και τους βλαστήμησαν

πέταξαν σε ρεματιές τα κορμιά τους

που δεν ήταν άλλο πια κορμιά

για τούτο τον λόγο, για τον άλλο ή για τον παράλλο.

Κι έτσι λαβώθηκαν,

σταυρώθηκαν

ακόμα και μες στην ανάμνηση

του ισπανικού θανάτου

με τις μύγες να βουίζουν

γύρω από τα ράσα,

με καγχασμούς και φτυσιές ανάμεσα στα όπλα,

με μικροσκοπικούς σκελετούς

αηδονιών

για το τρομερό οστεοφυλάκιο

και σταξιές ματωμένου μελιού

χαμένου

στους νεκρούς ανάμεσα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.