ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

 

Δεν χρειάζεται να σφυρίζεις

για να είσαι μόνος,

για να ζεις στο σκοτάδι.

 

Μες στο μέγα πλήθος, κάτω απ’ τον ανοιχτό ουρανό

δεν θυμόμαστε τον εαυτό μας,

τον ενδόμυχο, τον γυμνό εαυτό μας,

τον μόνο που ξέρει πώς φτιάχνεται η σιωπή του,

πώς φτιάχνονται τα φτωχά του λόγια.

Για όλους υπάρχει Πέτρος,

υπάρχουν φώτα, κατάλληλες Βερενίκες,

μέσα όμως,

κάτω από την ηλικία και τα ρούχα μας,

δεν έχουμε ακόμα όνομα,

είμαστε αρκετά διαφορετικοί.

Τα μάτια δεν κλείνουν μόνο για να κοιμηθούμε,

αλλά και για να μη βλέπουν τον ίδιο ουρανό.

Πολλές φορές κουραζόμαστε απότομα,

και όπως χτυπάει το κουδούνι

για να μπούμε στο σχολείο,

έτσι ξαναμπαίνουμε στο απόκρυφο άνθος,

στο κόκαλο, στη μισοκρυμμένη ρίζα,

κι εκεί, ξαφνικά, υπάρχουμε,

είμαστε ό,τι αγνό και ξεχασμένο,

είμαστε ο αληθινός εαυτός μας

ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους του μοναδικού μας δέρματος,

ανάμεσα στα δυό σπαθιά, της ζωής και του θανάτου.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.