ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ: Αυγούστου 2022

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022

ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΘΟΡΝΟΙ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

στην ποιητική συλλογή μου "Προσωπεία και κόθορνοι".

εδώ

Κυριακή 28 Αυγούστου 2022

ΛΟΥΙΣ ΚΑΡΔΟΣΑ Υ ΑΡΑΓΟΝ

LUIS CARDOZA Y ARAGÓN

ETONCES SÓLO ETONCES

I

Cubre tu cuerpo, que está siempre desnudo,
hasta ese último lucero ya sin nombre
que desborda en un grito mudo el cielo.

Duro manantial de llamas, estatua
mineral y celeste, sobrehumana,
muerta en la vida y en la muerte viva
con su fisiología de ventana.

Despertaré: volaré por los aires.
Volaré por los aires si me olvida
esa voz alta que me sueña vida.

Nada sino tu voz y mi ceniza.
Tu dulce amarga voz y mis velas sin rumbo.
Hueso del fruto de la luz, tu cuerpo.
Nada sino silencio y cielo.

Florece tu cuerpo,
y yo me muero.
El alba.

II

Olvido y sombra lenta
y sangre sobre plata.

Frente a la dulce muerte,
dulce siempre como la luna nueva,
ceniza y jaramago.

Fervor de cielos altos,
oh mis huesos,
nocturnos minerales.

En la piedra reposa
la sangre no nacida.
La tristeza
de los hombres futuros.

Muy lejos de sus brazos
tiembla el agua
como niña desnuda.

Apagad vuestra sed en el espejo
como un ascua, como pústula viva
o grito de socorro en el desierto.

III

Todo yo me abro como una ventana
y justa quedas enmarcada en ella.
Me acodo en mí mismo.
Te siento, a veces, como pulpa,
tal vez como semilla
o como fruto íntegro,
y algo que es mucho más que fruto sólo:
alta perpetuidad de tu delicia.

Ventana, horizonte y vigía,
están en mí, y yo estoy en ellos
confundido, como mi propia muerte
está en mi propia vida.

IV

Cuando todo sea gratuito y nada recompensa
y el sueño sea inútil por el milagro fiel y puro.

Cuando encuentren su puerto las tumbas errantes de los mares
y la flor de la luz no sea amarga y resucite el viento.

Cuando aquí, en el fondo del cielo,
hundido a pique tu cuerpo
no sea mi sombra en relieve.

Entonces, sólo entonces…

V

Olvido y sombra lenta
y sangre sobre plata.

Frente a la dulce muerte,
dulce siempre como la luna nueva,
ceniza y jaramago.

Fervor de cielos altos,
oh mis huesos,
nocturnos minerales.

En la piedra reposa
la sangre no nacida.
La tristeza
de los hombres futuros.

Muy lejos de sus brazos
tiembla el agua
como niña desnuda.

Apagad vuestra sed en el espejo
como un ascua, como pústula viva
o grito de socorro en el desierto.

Σάββατο 27 Αυγούστου 2022

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΠΕΔΡΟ ΣΙΜΟΣΕ

PEDRO SHIMOSE

ALFA Y OMEGA

(Hoy hablo antiguamente)

Tarde o temprano le verás:

cuando muera el animal en tu almohada;

cuando te sacudas los quizás

y la superstición de los relojes se ahogue en el aceite;

cuando camines entre huevos y

raíces,

entre la tinta sucia de los

muertos.

Le verás

en el escalofrío de los

Nunca Nunca Nunca

cuando la ola eterna regrese con su madeja de hilo negro

y te mire en el ojo

que nos mira

desde la

oscuridad:

Él.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2022

ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΝΟΜΟΣ

JULIO CORTÁZAR

ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΝΟΜΟΣ

Πικρή τιμή των ποιημάτων

οι εννέα συλλαβές του στίχου.

Κι αν λείπει μιά ή κι αν περισσεύει,

τα εξαίρουν ή τα σακατεύουν.

Του ποταμού είμαστε το σκάκι

και η χαρτωσιά που θέλει ρίσκο.

Λιμά και πιόνια πάντα πέφτουν

στην καθεμιά στροφή του δρόμου.

Στον στίχο πάει και πέφτει η λέξη,

ενώ στη μνήμη βρέχει δάκρυα.

Η νύχτα, τα πουλάκια πέφτουν,

μι' αργή τα πάντα είναι πτώση.

Ελευθερία, μα με δούλους,

ζαριά που απελευθερώνει

ιστούς απόκρυφους αράχνης

σε σταυροδρόμια και σε μάντρες.

Όπως το στόμα σου στο μήλο,

το χέρι μου στο στήθος σου όπως,

κι η πεταλούδα μες στις φλόγες

χορεύει - να πεθάνει πέφτει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΦΡΑΤΣΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΦΡΑΤΣΙΑ

Στη ρεματιά τ' αηδόνια παλαβώσαν.

Φαντάσματα χλωρά θερίζουν ύλη

από τις μύχιες γνώσεις που νεκρώσαν

σαν χαρακτήρες σ' επιτύμβια στήλη.

Βροχή μηνούν τ' αστέρια στο υπερπέραν

και τα μετέωρα όλο παίζουν ρόλους

που πετεινά τούς πήγαν και τους φέραν

στους μέσα του μυαλού αντιθέτους πόλους.

Οδωντωτοί συρμοί τον νου δαγκώνουν

κι αγκομαχούν οι μνήμες που θολώνουν.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ

JORGE DEBRAVO

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ

Στιγμές υπάρχουν που σαν σπίτια σκοτεινά μυρίζουν,

Απ' όπου ακούγεται σούρσιμο φιδιού και της σκιάς του.

Οι κόρες των ματιών, να, τ' άδεια τους σταμνιά γεμίζουν.

Το δάπεδο ξεπλένει ο φόβος με τις βρύσες της σκιάς του.

Καρβέλια γίνονται θνητά τα χέρια που σκληραίνουν.

Την πείνα κάνει ο άνεμος τριών μηνών να κροταλίζει.

Και οι μνήμες τρίζουν σάμπως πινελιές νεκρές, πηγαίνουν

Σε φόντο ομίχλης που μαντρότοιχους με κυπαρίσσια ορίζει.

Απ' όλα τα παράθυρα νεκρών προβάλλουν χίλιες

Μορφές. Το δέρμα τους θυμίζει γέρο χιλιοτσακισμένο,

Η δε φωνή τους μούχλα μοιάζει που κολλάει στις γρίλιες

Με μια λαλιά γλοιώδη που φαντάζει φάντασμα χαμένο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΑΝΓΚΟΥΙΤΑ

EDUARDO ANGUITA

LABRADOR DEL MAR

Bajo velas de hojas vegetales,
entre claveles de un jardín de lino,
atraviesa mi barco con frutales
dragones griegos de celeste vino.

No son flautas sus algas vesperales,
ni ha crecido la luna en su camino,
mas huyen labradores pastorales
cazando al torso de un lebrel marino.

Tú, ramaje de agua, espejo lento,
leche del seno azul de la mañana,
pájaro de las islas Barlovento:

Echa las redes a tu pez de lana,
sirena-flor nacida contra el viento
o en la pollera oval de una campana.