ΤΑΞΙΔΙΑ

 

MAX JACOB

ΤΑΞΙΔΙΑ

Ποτέ δεν θα τα καταφέρω, όχι: τρέχω, βιάζομαι ν’ αποχαιρετήσω τη θεία μου, βρίσκω την οικογένειά μου κάτω από τη λάμπα· με κρατούν για χίλιες δυό καλές συστάσεις, η βαλίτσα μου είναι φτιαγμένη, το κουστούμι μου όμως είναι ακόμα στο καθαριστήριο, πάω στον στεγνοκαθαριστή: με κόπο ξεχωρίζω το κοστούμι μου: δεν είναι το κοστούμι μου, το έχουνε αλλαγμένο! όχι, αυτό είναι, αλλά μου το έχουν τρομερά σακουλιασμένο, ακρωτηριασμένο, τραβηγμένο, ξαναραμμένο, με μαύρη μπορντούρα. Έξω, στο δρόμο, δύο νόστιμες Βρετόνες γελούν δίπλα σ’ ένα καλάθι με άπλυτα, επειδή δεν έχω χρόνο να τις πάρω ξοπίσω. Γαμώτο! Απόψε παίρνουν τον ίδιο δρόμο μ’ εμένα. Διαπιστώνω ότι τα ονόματα των δρόμων έχουν αλλάξει· υπάρχει τώρα, στο Λοριάν, οδός «Λυρικής Ενεργείας». Μα τί εκπληκτικό δημοτικό συμβούλιο έχουμε, που δίνει τέτοια ονόματα στους δρόμους νυχτιάτικα! Στο ξενοδοχείο μού ’ρθε η ιδέα να κοιτάξω το λογαριασμό του καθαριστήριου: 325 φράγκα λέει, και θα μου το στείλουν το κουστούμι. Μήπως άρχισα να παλαβώνω; Το καφέ είναι γεμάτο περίεργους, πέφτω πάνω σ’ έναν ζωγράφο απ’ το Παρίσι! δύσκολο να τον ξεφορτωθώ και πάλι. Εδώ με λατρεύει, αν και αλλού είχαμε αρπαχτεί: έχω αργήσει τόσο πολύ, που ξεχνάω να τον φιλήσω, και ταξί πουθενά! Όσο ψάχνω για μέσο, φίλοι των παιδικών μου χρόνων με παρακαλούν να κάνω στάση στο Λε Μαν.  Όχι στο Λε Μαν, στο Νοζάν, όχι, όχι στο Νοζάν, γιατί δεν τα βρίσκουμε καθόλου με τους… αχ! Θεέ μου! Χάνω τελείως το νήμα… Καταλήγω να με πάρει ένας οδηγός φορτηγού μεταφοράς πιάνων. Και ο στεγνοκαθαριστής; Βρίσκομαι να φοράω στα καλά καθούμενα ένα περίεργο κουστούμι, βραχύ ειπείν, αρκετά ξεχωριστό: τούτη τη γκρίζα ρεντιγκότα, που πάει να σκάσει λόγω των περιττών εσωρούχων που φοράω για να ελαφρώσω τη βαλίτσα μου! Και μ’ αυτό ’δω το ημίψηλο, τί τρόπος να ταξιδεύεις! Αχ! ξέχασα ν’ αποχαιρετήσω τον... Και τον στεγνοκαθαριστή! Μού ’φυγε η ώρα του μοναδικού τρένου: και αύριο θα πρέπει φτου πάλι κι από την αρχή! Δεν θα κλείσω μάτι όλη νύχτα!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.