ΔΥΟ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΔΥΟ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Σε τούτο το σύντομο κείμενο θα μιλήσω για την πρώτη και για την τελευταία φορά που συνάντησα προσωπικά τον αείμνηστο Σάββα Θεοδωρίδη. Τις δύο στιγμές τις χωρίζουν 18 χρόνια (1999 – 2017). Θα ήταν παράλογο να μην υπήρχε σύνδεσή τους με τον Ολυμπιακό. Υπήρχε μεν, αλλά ήταν έμμεση. Το βασικό στοιχείο που ενώνει τις δύο στιγμές είναι τα βιβλία και τα διαβάσματα.

Δεν είναι πολύ γνωστό, αλλά ο Θεοδωρίδης διέθετε πλουσιότατη και ενημερωμένη βιβλιοθήκη. Αγόραζε συστηματικά έργα λογοτεχνίας, ιστορίας και φιλοσοφίας. Ήταν τακτικός πελάτης του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, στην οδό Σόλωνος, κοντά στη Νομική Σχολή. Τώρα πια δεν είναι εκεί, έχει μεταφερθεί στην οδό Διδότου. Ο Σάββας συνήθως πήγαινε τα Σάββατα, αρκεί να έπαιζε ο Θρύλος στην Αττική. Ανέκαθεν η Εστία ήταν πέρασμα και στέκι φιλαναγνωστών, λογοτεχνών και διανοουμένων. Είχε πάντοτε άριστα ενημερωμένους υπαλλήλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων όμως ήσαν αντιολυμπιακοί. Ολυμπιακός ορκισμένος ήταν (και είναι) ο γλυκύτατος Γιάννης Παπασημάκης. Από τους αντιολυμπιακούς άλλοι τον πείραζαν τον Σάββα και άλλοι του επιτίθεντο κανονικά. Ο Σάββας, όντας πάντοτε ο σε όλους γνωστός Σάββας, με ευγένεια και αποφασιστικότητα τους αντιμετώπιζε.

Για πολλά χρόνια ζούσα μεταξύ Αθηνών και Κέρκυρας. Αθήνα, Πρώτες μέρες του Γενάρη του 1999. Είχα επισκεφθεί την Εστία με τον γιό μου Δημήτρη, ετών 8, για να αγοράσουμε  βιβλία – ο καθένας τα δικά του. Είχαμε φτάσει στο ταμείο, και περιμέναμε τον ταμία, τον βαμμένο πράσινο (αείμνηστον πια και αυτόν) Χρήστο Σταυρακόπουλο να τακτοποιήσει κάτι τιμολόγια. Στο ένα περίπου λεπτό που περιμέναμε, ήρθε από πίσω μας ο Σάββας Θεοδωρίδης φορτωμένος βιβλία. «Περάστε κ. Θεοδωρίδη», του είπα. Τον είχα ξαναδεί αρκετές φορές, αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά που του μίλησα. «Όχι, όχι, θα τηρηθεί η σειρά», είπε. Μια-δυο κουβέντες ανταλλάξαμε ακόμα, δεν θυμάμαι τι. Οπότε ο Χρήστος, που είχε τελειώσει τη δουλειά του με τα τιμολόγια, σήκωσε το κεφάλι του και αναφώνησε: «Ωχ, πλάκωσε όλη η γαυρίλα». Κλείνω εγώ τότε το μάτι του Σάββα, και ο Σάββας ρωτάει τον γιό μου πρώτα το όνομά του και κατόπιν τι ομάδα είναι. Ο Δημήτρης του απάντησε θαρρετά και δυνατά; «Ολυμπιακός!»

Πέταξε από τη χαρά του ο Σάββας: «Μπράβο, Δημήτρη! Μπράβο!». Και συμπλήρωσε: «Αφού ο μπαμπάς σου με αφήνει να περάσω πρώτος, θα το κάνω». Είχα ήδη ακουμπήσει τα βιβλία που θα αγοράζαμε στον πάγκο. Ο Σάββας τότε παίρνει το πάνω-πάνω από τα βιβλία μας και το βάζει στα δικά του. Ήταν μια όμορφη έκδοση για παιδιά του κλασικού παραμυθιού του Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Δεν του είπα τίποτα. Και τι να του έλεγα; Αφού πλήρωσε με κάποια καθυστέρηση (απαντώντας με σθένος και αταραξία στις πράσινες αιτιάσεις και κλάψες του Χρήστου), γύρισε και έδωσε το παραμύθι του Άντερσεν στον Δημήτρη: «Δώρο από μένα», του είπε.

Κέρκυρα, 5 Απριλίου 2017. Είμαι ανάμεσα σε αυτούς που παρουσιάζουν το βιβλίο του φίλου μου του Νίκου Μαυρωνά «Θρύλε μου» (εκδόσεις ΑΛΔΕ), στην αίθουσα τελετών της Φιλαρμονικής Ένωσης «Καποδίστριας». Παρευρίσκεται ο Σάββας Θεοδωρίδης. Κοσμοσυρροή. Αδιαχώρητο. Συγκλονιστική ερυθρόλευκη βραδιά.

Η φιλαρμονική παιάνισε τον ύμνο του Θρύλου και έγινε χαμός, καθώς όλοι μαζί τον τραγουδήσαμε και τον ξανατραγουδήσαμε. Μετά το πέρας της εκδήλωσης, στο δείπνο προς τιμήν του Θεοδωρίδη, που κράτησε κοντά 4 ώρες, είχα την τύχη να μιλήσω αρκετά μαζί του. Θυμηθήκαμε κάποιους κοινούς γνωστούς, και του θύμισα τη γνωριμία μας στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Τρόπος του λέγειν «του θύμισα». Τη θυμόταν από μόνος του. Η ακένωτη μνήμη του… Μιλήσαμε επίσης για σημαδιακά ματς τόσο της δικής του καριέρας, όσο και του Θρύλου. Παρέθετε ακριβέστατες λεπτομέρειες με τα απαραίτητα πραγματολογικά και στατιστικά στοιχεία. Και επειδή ήταν «λιγόφαγος» και δεν απασχολήθηκε σχεδόν καθόλου με το φαγητό, μας έλεγε συνέχεια και με μοναδική αφηγηματική ικανότητα ένα σωρό ιστορίες μέσα και έξω από τα γήπεδα. Μας είπε, επίσης, ότι ένιωθε πάντα την Κέρκυρα σαν άλλον Πειραιά και ότι χαιρόταν που υπάρχουν στο νησί μας άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά με τον Ολυμπιακό και την ιστορία του.

 Όταν χαιρετηθήκαμε για το καληνύχτισμα, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, μας είπε δυο-τρεις φορές ότι αυτές οι συναντήσεις του δίνουν «ζωή». Και μάλλον τότε πρωτοκαταλάβαμε ότι «κάτι έτρεχε» με την υγεία του. Και πριν από την «καληνύχτα» είπε: «Όταν γράφετε βιβλία για τον Ολυμπιακό μας, να μου το λέτε, κι εγώ θα έρχομαι».

Αντίο, Θρύλε των γηπέδων, Σάββα Θεοδωρίδη! Αντίο, αξέχαστε σύγγαυρε!

(Δημοσιεύθηκε στον σημερινό "Κόκκινο Πρωταθλητή").