ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΜΟΥΣΑ

GEORG TRAKL

ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΜΟΥΣΑ

Ξανάρθε στο παράθυρο με τ’ άνθη ο ίσκιος του καμπαναριού, όπως

και τα χρυσάφια. Μέτωπο καυτό ζητάει της σιωπής το χάδι.

Πηγάδι πέφτει από της καστανιάς τους κλάδους, γίνεται σκοτάδι –

το νιώθεις, όλα είναι καλά: και η εξάντληση, μα και ο πικρός ο κόπος.

Είναι άδεια η αγορά από φρούτα καλοκαιρινά και από γιρλάντες.

Και των πυλών η μαυρωπή η λάμψη κουρδίζεται εναρμόνια.

Σε κάποιον κήπο ηχεί γλυκό ένα παίξιμο, σαν ομιλούντα αρμόνια,

και φίλοι εκεί, μετά το δείπνο τους, απ’ όλες έρχονται τις πάντες.

Με παραμύθια τρέφεται η ψυχή σου ενός μάγου λευκού, όχι φαύλου.

Βομβεί παντού το στάρι που έφεραν τ’ απόγευμα οι θεριστάδες.

Σκληρός ο βίος και σωπαίνει απλώς στων καλυβιών τις χαραμάδες·

Τον ύπνο τον γλυκό των μοσχαριών τον φέγγουν οι φανοί του στάβλου.

Του ανθρώπου –απ’ τον αέρα μεθυσμένα– κλείνουνε τα βλέφαρά του

και ανοίγουνε σιγά-σιγά να δουν τί λεν τ’ αλλόκοτα τα ζώδια.

Προβάλλει ο Ενδυμίων ξεπερνώντας σκοτεινών δεντριών εμπόδια

και σκύβει να καθρεφτιστεί στα μαύρα και στα πένθιμα νερά του.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.