ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΤΟ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ

RENÉ CHAR

ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΤΟ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ

Ερωτώ: για να με αποκλείσουν καλύτερα, γι’ αυτό ακριβώς και δεν μ’ έχουν εγγράψει στ’ αφάνταστα όνειρά τους και στις πανάθλιες τους πραγματικότητες; Όπως ακριβώς τούς προσφέρει και μια χτικιάρα φτέρη την ελευθερία να μ’  έχουνε στο χέρι, έτσι κι αυτοί μου εγγυώνται ότι θ’ απολαμβάνω τιμές πανικόβλητου όντος. Προσέξτε καλά την ερωτηματική μορφή που έχουν οι ίσκιοι στων χωραφιών τους τα καταφαγωμένα χείλη… Εδώ, καλύτερα απ’ ό,τι στον πράσινο άνεμο, πάνω στον οποίο πετάει και κάποιος σπόρος, νά τη σφυρίζει τους ήχους της καταστροφής της η εκδίκηση όλου του σογιού μου, του είδους μου όλου.

  Αφόταν αγρυπνώ στο αχανές και ολόχρυσο σύμπαν, που ο Ωρίων κυλάει στα πόδια του, ο ίδιος, ναι, ο Ωρίων, προχωρώντας προς τις άκριες των βάλτων, δεν μ’ έπαιρνε πλέον για έκθετο, και ακόμα λιγότερο με τσάκωνε και με κράταγε, ενώ εγώ κοιμόμουν της εξάντλησής μου τον ύπνο.

  Εγώ τον κόκκινό του διάβολο τον έκλεισα σε μια μποτίλια, και προτίθεμαι να την πετάξω στη θάλασσα. Και θα την βρει το κύμα  το αργοκίνητο που άκουγε ο Κλωντ Λορραίν νά ’ρχεται ίσαμε των ανακτόρων του τον μώλο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.