ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ALÍ CHUMACERO

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Από τη θάλασσα σηκώνεται ο βάρβαρος φλοίσβος,

σύμβολο-καταδότης αυτού που τελείωσε, ίχνος

όπου το μυστήριο της εξαφάνισης είναι

του χρόνου γόητρο καταρκτικό,

η έρημη λευκότητα του απόντος,

δελφίνι που τραβάει προς την πονεμένη καταιγίδα.

Στον αέρα ανεβαίνει το Όνομα άνθρωπος,

αυτό που δεν αρνείται τίποτα, όπως και ο οιωνός

υδάτων που δεν είναι ύδωρ αλλά έρως,

το δάκρυ το αστείρευτο τού άνευ ορίων κάλλους·

γιατί Εσύ που κατονόμασες το ον του Όντος

Εσύ και τα λοίσθια προσημαίνεις

του ερωτικού εκείνου και αρωματισμένου χεριού

που θωπεύει και μυρώνει τις όψεις:

η πυώδης ανταύγεια σου, κεραυνός πεσμένος

ανάμεσα στους καλής θελήσεως ανθρώπους,

εσαεί γιός και αφέντης της μενεξεδένιας μας θάλασσας.

Μόνο Εσύ ξέρεις για τα κύματα τους αέρηδες το τίποτα·

για το αν ο άνεμος πρέπει να πέφτει αιώνια

σε σχίζες αλλαγμένος και σε ιδρώτες άγονους·

για το αν θά ’πρεπε ν’ απολαύσουμε την αύρα ή την ψυχή

που είναι τώρα δική μας, μια καρδιά αδειασμένη

στο σώμα με σπιθίσματα κατά της άμμου το πρότυπο,

και έτσι όπως θάλλει στην πίστη του λόγου σου

και με τη φωνή και από τούτην πάντα περικυκλωμένη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.