ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΦΤΕΡΕΣ

OCTAVIO PAZ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΦΤΕΡΕΣ

Στην άκρη του κόσμου, μπροστά από κάποιο τοπίο με τεράστια μάτια, νυσταλέα μεν, πλην όμως σπινθηροβόλα ακόμα, με κοιτάζεις εσύ με το τελευταίο σου βλέμμα – με το βλέμμα εκείνο που χάνεις το θεό σου στον ουρανό. Ο γιαλός σκεπάζεται από βλέμματα, από λέπια λαμπυρίζοντα. Το κύμα, χρυσάφι ρευστό, αποσύρεται. Ξαπλωμένη στην απομακρυνόμενη λάβα είσαι μεγάλο παγόβουνο σεληνιακό που μαστιγώνει αλύπητα μέχρι ν’ ακουστούν οι κραυγές του πόνου· είσαι ένα κομμάτι από αστέρι που μαρμαίρει στο στόμιο του κρατήρα. Στην ιλιγγιώδη κλίνη σου ανάβεις ανατέλλουσα και σβήνεις σκοτεινιάζοντας. Η πτώση σου με σέρνει: πληγή που τρεμοπαίζει τα βλέφαρά της και κύκλος που τα κλείνει· μαυρίλα που ανοίγει· άβυσσος στον μυχό της οποίας γεννιέται έν’ αστέρι από πάγο. Μέσα στην πτώση σου με στοχάζεσαι με το πρώτο-πρώτο σου βλέμμα – με το βλέμμα εκείνο που χάνεις τον πηλό σου στη γη. Και παίρνουν το δικό σου βλέμμα για δικό μου. Τα μάτια μου σε στηρίζουν αιωρούμενη, όπως το φεγγάρι τη φλεγόμενη παλίρροια. Στα πόδια σου ο αποκεφαλισμένος αφρός τραγουδάει το τραγούδι της νύχτας που μόλις τώρα αρχίζει,

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.