ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΩΝ

JAIME SILES

ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΩΝ

            Στον Φεδερίκο Ορδινιάνα

Χαραγμένη στην αφή η σκοτεινή σιωπή σ’ εντυπωσιάζει
χωρίς ν’ αγγίζει καν το φως αυτού του υλικού,
αυτού του χαμένου υψώματος που κυνηγάει
τη χαρισμένη στις μορφές του αιωνιότητα.

Μια ηρεμία αδιατάρακτη ανεβαίνει ώς τη μουσική·
τους ηχηρούς θολώνει αντίλαλους του χώρου
και πάλλεται, κινεί και ιθύνει και γεωμετρεί
με πίδακες τη μαγική κατάπληξη του αέρα.

Άπιστη  στο αντέρεισμα, στην παραστάδα την κυρτή,
στον ρυθμό που με σαφήνεια επιβάλλει το χέρι,
αφήνει μια πράσινη πνοή για να την πάρει ο ύπνος,
η έκσταση που μεγαλώνει και γίνεται όπως φεύγει πέτρα.

Και μένει μία λάμψη, μια εικόνα γαληνή μεινέσκει πίσω,
ένα θραύσμα χρόνου που συνεχώς  και ανακριβής βαθαίνει
και που δεν έχει προϋπάρξει: και είναι πάντα εκεί γιατί
η μορφή στο μέγεθός του ούτε στιγμή να διαρκεί δεν παύει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.