ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

MARIO MONTALBETTI

ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

Είναι νύχτα και πρέπει να προσγειωθεί

προτού τελειώσουνε τα καύσιμα.

Έτσι τελειώνουν όλα του τα ποιήματα

προσπαθώντας μέσω μιας γλώσσας δημόσιας

να εκφράσει συναισθήματα χαρακτήρα ιδιωτικού.

Φιλοδοξία του είναι τη γλώσσα του πιλότου

να τη μιλήσει κατανοητά στους επιβάτες

εν μέσω καταστάσεως τραγικά απελπιστικής:

λίγη απάτη, λίγη ελπίδα, λίγη αλήθεια.

Όλα τα ποιήματα το ίδιο τελειώνουν.

Κομμάτια σκορπισμένα σ’ έναν μαύρο λόφο, συντρίμμια,

κι αυτός δεν συμπεριλαμβανόταν

στων επιβαινόντων τον κατάλογο.

Τα υπόλοιπα θα βρεθούνε μετά: η άτρακτος,

η ουρά όπως πάντοτε, άθικτη,

η οσμή πράγματος καμένου που τό ’χει καταπιεί η φωτιά.

Και ούτε μία λέξη μεταξύ των διασωθέντων.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΣΑΛΒΑΤΟΡΕ ΚΟΥΑΖΙΜΟΝΤΟ!

SALVATORE QUASIMODO

STRADA DI AGRIGENTUM

Là dura un vento che ricordo acceso
nelle criniere dei cavalli obliqui in
corsa lungo le pianure, vento che
macchia e rode l’arenaria e il cuore dei
telamoni lugubri, riversi sopra l’erba.
Anima antica, grigia di rancori, torni
a quel vento, annusi il delicato
muschio che riveste i giganti sospinti
giù dal cielo. Come sola allo spazio
che ti resta! E più t’accori s’odi
ancora il suono che s’allontana largo
verso il mare dove Espero già striscia
mattutino: il marranzano tristemente
vibra nella gola al carraio che risale
il colle nitido di luna, lento tra il

murmure d’ulivi saraceni.

ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΡΟΥΤΙΕΡΑ

JORGE CARRERA ANDRADE

ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΡΟΥΤΙΕΡΑ

Το κορμί σου είναι πλασμένο με φρούτα.
Η νύχτα αποπνέει μυρωδιές ροδάκινων.

Και κατεβαίνει το φιλί σου απ’ το λαιμό στην καρδιά
όπως και το νερό απ’ την πηγή του.

Το δέρμα μου τρέμει στα χάδια ακριβώς όπως
και τα χορτάρια στον κάμπο απ’ του Θεού την ανάσα.

Είσαι μια φρουτιέρα βαλμένη
κάθε μέρα δίπλα στα χείλη μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΛΟΥTΣΙΟ ΦΟΝΤΑΝΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΛΟΥTΣΙΟ ΦΟΝΤΑΝΑ

Τη δίψα εγνώριζε ο δρυοκολάπτης του Κανόνος,

μια δίψα αλάτινη που αλλάζει τα ίχνη των σταγόνων.

Οργάνων οιμωγές λυσίκομες από επιμόνων

λυκοπαγίδων αγκαλιές ορχούντο παλιντόνως.

Και θαύμα ανείκαστο εξεδίπλωσε ο χρωστήρας τότε

λες και μια τήξη χρόνων πεπρωμένη απ’ το σκαρί του

κατέβαινε μορφή να εγκαταστήσει ρόδου αρρήτου

στην αυλακιά που μελικώς θεμελιούται, οπότε

αυλοί, κιθάρες και ψαλτήρια εμοίρασαν ευγένεια

απ’ τα vetera mala και απ’ την culpa primigenia.