ΕΝΟΧΕΣ

ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ

ΕΝΟΧΕΣ

Φταίω

και τό ’ξερα από νωρίς
Από τη μέρα
που τα πουλιά τραγούδησαν τον έρωτα
κι εγώ τα πρόσβαλα
μιμούμενη τους ήχους τους

Αλλά κι εγώ

τον έρωτα ήθελα να υμνήσω
Αυτόν το νεανία τον παράφορο αλαζόνα
που υπνωτίζει την πραγματικότητα
βυθίζοντας σε λήθαργο
κάθε εχέφρονα απόσταση
κάθε αίσθηση κινδύνου

Φταίω μάτια μου

που δεν παρέκαμψα τις εντολές του ενστίκτου
που νόμισα πως είναι παντοδύναμη
των αισθημάτων μου η δριμύτητα
να παρασύρει και τον τόπο και το χρόνο
–το αντίξοο πάνω απ’ όλα–
και να αποδημήσει μαζί με τα πουλιά
στους τροπικούς του ανέφικτου
χωρίς κανένα κόστος δίχως τραύματα

Φταίω και που περιφρόνησα

τους οιωνούς των τρωτών ημερών
τους δισταγμούς ενός σοφού σηματοδότη
που δεν μου έδινε καμιά προτεραιότητα

Αχ βιαστική που είναι η νιότη

Αχ θαρρετή που είναι η βιασύνη
Κι αγύριστο αχ κεφάλι που ’ν’ το θάρρος
Προτάσσει το γυμνό του στήθος
να προστατέψει μια νεόδμητη περιοχή ονείρων
από τη διαβρωτική συνήθεια

 Δες τώρα πού κατάντησε

Διαπραγματευτής μιας απουσίας
κι ενός έρωτα θανάσιμα τραυματισμένου
έρμαιο στην κυριαρχία του εφικτού

Από το βιβλίο: Στέλλα Γεωργιάδου, «Αμφίβια εγώ», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015, σελ. 40.