ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΗΔΩΝΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Στην προβλήτα του άδειου λιμανιού της Βενετίας,  από εμπορεύματα και εργάτες,

άρτι αφιχθείς προ ολίγων λεπτών ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, 

κρατούσε στα σταρένια δάχτυλα του μια φιάλη κόκκινου κρασιού Σαβοΐας.

Και με την πλάτη του να γέρνει μεταξύ των φυλλωσιών της κληματαριάς και των ανεμωνών

σ' ανέμενε στην άλλη άκρη της λιμνοθάλασσας ο έτερος φίλος σου Λουκίνο Βισκόντι

Έκρυβαν τις φαρδιές λεωφόρους των ώμων του το κατάμαυρο κοστούμι του,

με την πράσινη γραβάτα του να εξισορροπεί τους καημούς και τις θλίψεις σου,

Μαρία Κάλλας.

Και περπατούσατε και περπατούσατε μες στο βαθύ πένθος της νυχτιάς,

χωρίς να υπολογίσετε το πέρασμα των ωρών, τις ανικανοποίητες επιθυμίες σας,

τα βρεγμένα σώματα που ποτέ δεν επλάγιασαν ποτέ μαζί σας,

τους αρρενωπούς άνδρες που σας προσπέρασαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα

κλείνοντας σας  πονηρά το μάτι τους.

Εσείς είχατε θέσει ως μέγιστη προτεραιότητά σας να διαφυλάξετε οτιδήποτε με κόπο

χτίσατε τόσα χρόνια, κάτω από την σκιά ψηλών και βλοσυρών κυπαρισσιών.

Και ν' αντισταθείτε στην παρακμή των ημερών, στην άτακτη χρεοκοπία του έρωτα

και στους εραστές που εγκατέλειπαν τους ερωμένους τους,

έχοντας εξουδετερώσει κάθε υποψία περί της γευσιγνωσίας του κρασιού που ήπιατε.