ΦΩΣ

FEDERICO GARCIA LORCA

ΦΩΣ

Εἶναι ἠ ὥρα ἡ μυστικὴ ποὺ νιώθεις, ὅταν σουρουπώνει.

Τὸ φῶς εἶναι ξανθὸ καὶ τὸ βουνὸ αἱμορραγεῖ, ὅσο

ἐγὼ στὸ δρόμο προχωρῶ μὰ ἡττημένου ἀέρα —

τὸ μέτωπό μου χαμηλὰ καὶ κόκκινη ἡ καρδιά μου.

Ὁ ποιητὴς εἶν᾽ ἕνας ἴσκιος φωτεινὸς ποὺ πάει·

τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ γυρεύει νὰ συνδέσει,

χωρὶς νὰ νιώθει πὼς στὸ μπλὲ εἶν᾽ ἕνα Ὄνειρο ποὺ ζεῖ, ὅπως

καὶ ἡ Γῆ εἶν᾽ ἕνα ὄνειρο ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ἔχει πεθάνει.

Τὸ μπλὲ ποὺ βλέπουμε ἔχει ἐντός του μιὰ μεγάλη θλίψη —

ποτὲ δὲν θὰ μᾶς φανερώσει ποῦ ᾽ναι τ᾽ οὐρανοῦ ἡ ἄκρη.

Καὶ ὁ Θεὸς μιὰ θλίψη παντοδύναμη ἐν ὑψίστοις εἶναι,

μὰ δὲν μπορεῖς γι᾽ αὐτὴν νὰ πεῖς ποτὲ οὔτε κὰν μιὰ λέξη.

Τὸ μυστικὸ τῶν πάντων δὲν ὑφίσταται. Τ᾽ ἀστέρια

εἶναι ψυχὲς ποὺ ἐπόθησαν ν᾽ ἀνέβουν στὸ μυστήριο.

Τοῦ μυστηρίου ἡ οὐσία φῶς τὶς ἔκαμε ἀπὸ πέτρα,

μὰ δὲν τὶς ἄφησε καὶ στὴν Εἰρήνη του νὰ εἰσδύσουν.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

ΤΙ ΔΕΙΛΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

MIRCEA DINESCU

ΤΙ ΔΕΙΛΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Καὶ πάνω ποὺ ἐταίριαξα τὸ τραγούδι μου

ἀπάνω στῶν ἄλλων τὴν ἀφόρητην ἀνία —

τότε, ναί, τότε

σιγὰ-σιγὰ καὶ ὅλως ἀνεπαισθήτως,

διάβηκε ἀπὸ μπρός μου ὅλη μου ἡ ζωή:

στὴν παραλία, κάτω, ἔχει κάτι ταβερνεῖα,

μὰ τοῦ λόγου μου οὔτε ποὺ ξέρω κὰν

ἂν ἡ μουσικὴ ἀπὸ κεῖ σκεπάζει

ἢ ἂν μοῦ συνοδεύει ἁπλῶς τὸ κλάμα·

ἂν ἡ ἐξέγερση εἶναι ἡ δειλὴ σκιὰ τῆς πράξης·

ἂν τὸ γνήσιο καὶ τὸ ἐξ ἅπαντος αὐθεντικὸ

δὲν εἶναι ἐν τέλει ἡ μικρὴ μπυραρία,

ἡ δὲ μεγάλη θάλασσα

ἁπλῶς ἐκεῖ

ἀποτελεῖ ἕνα πρόσχημα.


Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Γιῶργος Κεντρωτής, Ἑκατὸν δύο μάτς — Τρίπτυχο ποιημάτων, Τυπωθήτω, Αθήνα 2008, σελ. 135.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Ἀπόσταγμα νυχτῶν ἄγρυπνων εἶναι οἱ στίχοι·

φιτίλι μαῦρο σὲ κερὶ γερτὸ λειωμένο

καὶ τῆς ἡμέρας οἱ χαιρετιστήριοι εἶναι ἦχοι

ἀπὸ καμπαναριὸ πανύψηλο ἀσπρισμένο.

Οἱ στίχοι ἐπίσης εἶναι τὸ ζεστὸ περβάζι

στοῦ Τσέρνιγκωφ τὴ στρογγυλὴ ἢ λειψὴ σελήνη,

φλαμούρι ποὺ μὲς στὶς κυψέλες εὐωδιάζει

καὶ κάψα, σκόνη, ἀποπνιξία καὶ σκοτοδίνη.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

ΑΙΩΝΙΟ

GIUSEPPE UNGARETTI

ΑΙΩΝΙΟ

Ἀνάμεσα σὲ ἄνθος κομμένο καὶ στ᾽ ἄλλο ποὺ ἦταν δῶρο

τὸ ἄρρητο τίποτα.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1950 ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ Ο ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ

CESARE PAVESE

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Πιο μακριά από τους κίτρινους λόφους είν’ η θάλασσα· πέρα

απ’ τα σύννεφα. Μα είναι και ημέρες τρόμου, με λόφους

σάμπως κύματα, λόφους θροΐζοντες στον ουρανό, που

κομματιάζονται πριν βγουν στη θάλασσα. Εδώ πάνω βλέπεις

τις ελιές· στο πηγάδι νερό· μα δεν σώνει να γίνει

ο καθρέφτης σου· οι καλαμιές, ναι, οι καλαμιές παντού· πάντα

θα τις δείς να τρέχουν και να μη σταματούν να σφυρίζουν.

Η σελήνη ανεβαίνει τώρα. Ο άντρας της είν’ ξαπλωμένος

στο χωράφι, με σκισμένο από τον ήλιο το κρανίο του:

η γυναίκα του αδύναμη – και πώς να σύρει το πτώμα

σα σακκί! Το φεγγάρι ανεβαίνει και ρίχνει μια λίγη

σκιά μέσ’ απ’ τα στραβόκλαδα. Στο μαύρο της η γυναίκα

τρομαγμένη χαμογελά μπρός στων αιμάτων τη θέα

όπως πήζουνε για ποτίσουν τους λόφους γύρω όλους.

Δεν κινείται όχι μόνο εκείνο το κουφάρι στο χώμα,

μα ούτε και κάτω από τη σκιά η γυναίκα. Το μάτι ματώνει

μόνο, και θαρρείς ότι σου δείχνει πού βγάζει ο δρόμος.

Σελαγίζουνε ρίγη μεγάλα στων λόφων τη γύμνια,

κι η γυναίκα τα νιώθει να της χαρακώνουν την πλάτη,

λες και τρέχουν στη θάλασσα των σταχυών ανατριχίλες.

Της χαμένης ελιάς τα κλαδιά χιμούν να μπουν κι εκείνα

στης σελήνης τη θάλασσα, και τώρα πια ο ίσκιος του δέντρου

νά ’χει πιάσει σού φαίνεται και νά ’χει χάψει το φως της.

Η γυναίκα χιμάει κι αυτή φεγγαριασμένη στον τρόμο

ξοπίσω από το θρόισμα της αύρας πάνω στα βράχια –

λεπτή εκεί μια σιλουέτα τον πόνο βαθιά της δαγκώνει,

τις ωδίνες που τρων την κοιλιά της. Στον ίσκιο γυρνάει

καμπουριάρα, και στις πέτρες ρίχνεται με δαγκωμένα

χείλη. Η σκότεινη γη κολυμπάει από κάτω της στο αίμα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΠΟΙΗΣΗ

LOUIS ARAGON

ΠΟΙΗΣΗ

Σκορπιστή μου

Η στάχτη στα μάτια δεν είναι η άμμος του ύπνου

Η ρομφαία του ήλιου πόσο έχει τώρα πια γεράσει

Και την καρδιά σου για όργανο την περνάς μουσικό

Λεπτοφυές του εγκλήματος σώμα

Βάρος αβαρές

Και τί να φτιάσω εγώ με τούτο το φορτίο

Φτιασίδι αισθημάτων ψιμύθιο

Εγώ ψεύδομαι και τρώω

Και η ζωή κυλάει με ουρανούς παναίθριους

Πούθ’  έρχεται ο άνεμος ποιός ξέρει

Και πόσο είναι γοητευτική η ανέμη

Κεφάλι εγώ δεν έχω

Ο δε χρόνος με βοηθά να βαίνω επί τα χείρω

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΛΕΝΑ ΜΟΥΓΙΑΛΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MALENA MUYALA: A UN SEMEJANTE

Η ΩΡΑΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ

LOUIS ARAGON

Η ΩΡΑΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ

Τα πέπλα γαλάζια
Τα χέρια λευκά
Στου θέρους τα νάζια
Ω πόση ομορφιά

Τι δέος τι κρίμα
Σ’ όποιον πει σ’ αγαπώ
Που θα πρέπει α προπό
Να μιλάει με το κύμα

Στρατιές ηλιθίων
Ξεγελά η ματιά
Το πνεύμα σου θείον
Σε όψη φωτιά

Λατρεμένη ως το τέρμα
Με το βλέμμα σου αυτό
Σαν τον ήλιο καυτό
Με χρυσάφι στο δέρμα

Για σένα σαν λένε
Τα πλήκτρα χορεύουν
Τα χείλη μουσκεύουν
Οι σκέψεις μου καίνε

Στην ωραία σου κόμη
Το στιλπνό παρελθόν
Πώς γυαλίζει ακόμη
Σα χαρτί ιλουστρασιόν

Από τα χείλη σου βγαίνουν μόνο
Λέξεις με πυρετό και πόνο

Και της φωνής το μέγα Όχι
Στης λάβας καίει τον τόνο

Μετάφραση: Αντώνης Παπαϊωάννου.