PoE.TA.
ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ
Θυμάμαι πριν χρόνια στον
όροφο αυτό
κοπάδι ο κόσμος κι εγώ να
κερνώ
καφέδες τους φίλους και
μες στη χαρά
να λέμε ιστορίες και μ’
ανεμελιά
να ζούμε σαν ήσυχα ζώα
μικρά
στης μάνας Ευρώπης την
πλούσι’ αγκαλιά!
Ε, τρεις δεκαετίες περίπου
μετά,
μας έχει πια φύγει για
πάντα η μαγκιά!
Οι γλώσσες γυρίσαν ανάποδα
πια.
Τα όνειρα πήραν μια γκρίζα
χροιά.
Το μέλλον μας μοιάζει πια
πιο ζοφερό
κι εγώ έχω πάψει καφέ να κερνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου