ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

Στο κοίλωμα του χρόνου μια σπονδή

Και πέρασε η ώρα που περνάει

Κι όμως το βράδυ και το γέλιο σου κι αυτή η φωνή

Που πάει τόσο βαθειά μας και μαδάει

Δεν πέρασε στην ώρα που περνάει.

Και ο πόθος μας, χωρίς κανένας δισταγμός

Καθόλου να παρεμποδίζη

Έστω και τόσο δα την ηδονή

Που σφύζει μέσα μας ξανά και πλημμυρίζει

Σαν στρόβιλος του βαλς που πάλι ανθεί

Και σε σαλόνι πλήρες κόσμου φτερουγίζει

Θα την γεννήση πάλι την φωνή

Που πάει τόσο βαθειά μας και μαδάει

Κ’ έτσι σαν πράγματα που λαχταρούν πολύ

Και τούτες οι σταγόνες πια να πέσουν

Κ’ αίφνης πηδούν και πέφτουνε βροχή –

Στο κοίλωμα του χρόνου μια σπονδή

Πέφτουν και πέσανε κι ωστόσο θα μας μείνουν.

Και τίποτε δεν μας αφήνει πια

Χωρίς αυτές την νέα στιγμή που ζούμε να την ζούμε.

Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «1934, Προϊστορία ή Καταγωγή», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2014, σελ. 117.