ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ (1905-1932)
Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Ψέμα ήταν, δε μας έζωσε στυγνή
σιωπή, κακό ήταν όνειρο η πληγή μας.
Λαμπρές μηνούσαν νίκες οι οιωνοί
κι ήτανε λάθος η έντρομη φυγή μας!
σιωπή, κακό ήταν όνειρο η πληγή μας.
Λαμπρές μηνούσαν νίκες οι οιωνοί
κι ήτανε λάθος η έντρομη φυγή μας!
Αυτοί που απάνω μας ορμούσαν, λαός,
φίλοι ήταν κι έφερναν το ωραίο στεφάνι;
κι ήταν ο κόσμος δίκαιος και καλός;
Μα γιατί τότε νά ’χουμε πεθάνει;
φίλοι ήταν κι έφερναν το ωραίο στεφάνι;
κι ήταν ο κόσμος δίκαιος και καλός;
Μα γιατί τότε νά ’χουμε πεθάνει;
Όλον και μ’ όλη την οργή, γοερός
μ’ έπνιξε ο θρήνος στη στρωμνή του αρρώστου·
μα αν ήταν πρώτα η χλεύη, τώρα εχθρός
του τραγουδιού σου μέγας ο έπαινός του.
μ’ έπνιξε ο θρήνος στη στρωμνή του αρρώστου·
μα αν ήταν πρώτα η χλεύη, τώρα εχθρός
του τραγουδιού σου μέγας ο έπαινός του.
Τώρα εμπαιγμός η ανώφελη στοργή
κι εδώ σ’ επιβουλεύεται, μονάχα
κρύψου και φτάνουν οι άνθρωποι γοργοί
να σου διαψεύσουν το τραγούδι τάχα…
κι εδώ σ’ επιβουλεύεται, μονάχα
κρύψου και φτάνουν οι άνθρωποι γοργοί
να σου διαψεύσουν το τραγούδι τάχα…
Από το βιβλίο: «Μίνως
Ζώτος, Μια παρουσίαση από τον Τάκη Καρβέλη», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000,
σελ. 66.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου