ΜΑΣΣΑΛΙΑ

H ανάρτηση αφιερώνεται στον φίλο μου Jean-Yves Bassole

JULES SUPERVIELLE (1884-1960)

ΜΑΣΣΑΛΙΑ

Η Μασσαλία βγαλμένη από τη θάλασσα, με τα βραχόψαρά της,

  τα κοχύλια της και το ιώδιο:

Τ’ άλμπουρά της φισκάρουνε την πόλη και ξεσυνερίζονται τους

  διερχομένους,

Τα τραμάκια της έχουν πατούσες οστρακόδερμων και λαμποκοπάνε

  στο θαλασσινό νερό επάνω,

Το ωραίο ραντεβού των ζωντανών που σηκώνουνε ψηλά το χέρι, λες

  και πρόκειται να μοιραστούν τον ουρανό,

Και τα καφενεία που γεννούν στο πεζοδρόμιο άντρες και γυναίκες

  τοώ τώρα με τα μάτια τους τα φωσφορίζοντα,

Τα ποτήρια τους, τα φλιτζάνια τους, τα παγοδοχεία και τις

  αλκοόλες τους,

Και όλα τούτα πια μαζί κάνουν θόρυβο ποδιών και καρεκλών που

  σπαρταρούν σαν ψάρια.

Εδώ ο ήλιος σκέφτεται φωναχτά, είναι ένα μεγάλο φως που πάει

  και ανακατεύεται στις συζητήσεις

Και ευφραίνει τους λαιμούς των γυναικών σάμπως χείμαρροι που

  τρέχουν σε βουνών πλαγιές,

Πιάνει τους νιόφερτους, τους παίρνει κατά μέρος, τους σκουντάει

  όσο νά ’ναι στο δρόμο

Και, χωρίς ούτε λέξη να πει, τους σπρώχνει στο πλευρό κοριτσιών

  που ’ναι πανέμορφα.

Το δε φεγγάρι είναι πίθηκος που τό ’χει σκάσει απ’ το σακίδιο

  ενός ναυτίλου

Που σας κοιτάζει μέσ’ απ’ της νύχτας το ανάλαφρο κιγκλίδωμα.

Μασσαλία, άκουσέ με, σε παρακαλώ, δώσε μου την προσοχή σου,

Θά ’θελα να σε ξεμοναχιάσω σε καμμιά γωνιά, να σου γλυκομιλήσω,

Γι’ αυτό στάσου μια στιγμή ήρεμη να μπορέσουμε μια σταλιά

  να κοιταχτούμε.

Ω εσύ, που ενώ είσαι πάντοτ’ έτοιμη γι’ απόπλου,

Να σαλπάρεις ποτέ σου δεν μπορείς,

Γιατί όλες σου εσένα οι άγκυρες σε ψευτοδαγκώνουν κάτω από τη

  θάλασσα και σε κρατάνε πίσω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.