ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ

Τ. Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ

ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ

Στον νουν έρχονται εκείνα τα περί θανάτου

πάλιν ωχρά σημεία, πληγές της ζωτικότητας·

καθημαγμένη βγαίνει απ’ αυτές τις συμπλοκές.

Του νου βεβαίως δεν είναι αυτές οι συναντήσεις,

αλλά του επηρεάζουν όλες τις λειτουργίες.

Νεκροί τόσων αιώνων, που βοούν όλοι τριγύρω

να μας περιστοιχίζουν τ’ άθλια σουδάριά των

παρενοχλούν της δράσεως την άσκηση όπως πρέπει.

Ενώ προβάλλει η Φύσις εικόνες όλο κι’ άνθη,

όλο και φως, και χρώμα, κι’ αχόρταγές της πνοές,

μία μόνη πνοή υπερέχει στην παγερότητά της,

έτοιμη ν’ αφανίσει στις απηνείς ριπές

την εισβολή του κάλλους και τις ζωηρές εικόνες.

Και μόνη πάλι εικόνα, η αντάξια αυτού του ειρμού,

προβάλλει η ερημωμένη και περιπλανωμένη

Σελήνη, άθροισμα πλήρες όλων των ωχροτήτων,

σαρακοφαγωμένη με τους μηνιαίους περίπλους,

το άριστο των συμβόλων, που κρέμαται και δείχνει

το θάνατο των Κόσμων, και το Μηδέν, πώς φέγγουν.

Μάταιο Μηδέν, με φάσεις, με απατηλές κινήσεις,

με δάνειο φως δοσμένο στη δίνη των φροντίδων,

σ’ έλξεις χωρίς αγάπη, σφραγίζει τη ζωή μας

νυχτερινό, κερένιο, και, προ παντός, εντάφιο.

Από το βιβλίο: Τ.Κ. Παπατσώνης, «Εκλογή Α΄, Ursa minor, Εκλογή Β΄», Ίκαρος, Αθήνα 1988, σελ. 202.