ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΧΕΔΟΝ

EUGENIO MONTALE

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΧΕΔΟΝ

Ξημερώνει και πάλι, το νιώθω

από ’να θραύσμα όρθρου

ασημί επάνω στους τοίχους:

φως αμυδρό στολίζει σαν κορδέλα τα κλειστά παράθυρα.

Το συμβάν επιστρέφει

του ήλιου με τις φωνές

τις διάχυτες, δεν φέρνει τους συνήθεις θορύβους.

Γιατί; Έχω στον νου μου μια μέρα μαγική

και κονταρομαχίες ωρών σχεδόν παρομοίων της

ξεπληρώνω. Θα ξεχειλίσει η δύναμη

που με φλόμωνε, εμένα τον μάγο τον ασύνειδο,

με χρόνου δόσεις γενναίες. Τώρα θα εμφανιστώ

και θα ερημώσω σπίτια ψηλά, αποψιλωμένες αλέες.

Αντίκρυ μου θά ’χω έναν τόπο με απάτητο χιόνι

μα και πανάλαφρο σαν απόψεις τοπίων σε τάπητες τοίχου.

Απ’ τους θυσάνους θα γλιστρήσει τ’ ουρανού μι’ αργοπορημένη αχτίδα.

Δάση και λόφοι γεμάτοι αόρατο φως

θα μου αναπέμψουν των ιλαρών επιστροφών το εγκώμιο.

Χαρούμενος θα διαβάσω τα μαύρα

σημάδια των κλαδιών πάνω στο λευκό

σαν νά ’ναι η πρώτη-πρώτη αλφάβητος.

Όλο το παρελθόν σ’ ένα σημείο

θ’ αποκαλυφθεί ενώπιόν μου.

Ήχος δεν πρόκειται να ταράξει κανείς

τη μοναχική ετούτη ευθυμία.

Και στον αέρα θα πετάξει φεύγοντας

ή θα κατεβεί να κάτσει σ’ έναν τυχαίο πάσσαλο

κάποιο τσαλαπετεινάρι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.