ΟΙ ΠΙΚΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

ΟΙ ΠΙΚΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Οι όμορφοι άνθρωποι

Έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο.

(Θα το έχετε προσέξει...)

Πηγαίνουν να σκλαβωθούν

Φορώντας πάντα τα καλά τους.

Βγαίνουν το βράδυ με παρέες

Και σιωπούν ή φλυαρούν πολύ.

(Δεν μπορεί να μη το ξέρετε...)

Αγοράζουν παχιές εφημερίδες

Και τις τελειώνουν τόσο γρήγορα.

Έχουν την τσαντίλα στην τσέπη

Τους έρωτες στα όνειρα

Τη «συγνώμη» στο μπροστά της γλώσσας.

Στο στήθος τους χοροπηδούνε άλογα

Τα πόδια τους τα χαϊδεύουν μαιμούδες

Τ' αυτιά τους γίναν φωλιές για κουκουβάγιες.

Κάνουν τις εξομολογήσεις τους

Και τις ακούει το στομάχι τους.

Οι όμορφοι άνθρωποι

Είναι αξιοπρεπείς:

Ποτέ δεν παύουν να ζητούν.

Είναι πρόστυχοι:

Αναζητούν μάταια τα άκρα, που ξεφύγαν.

Οι όμορφοι άνθρωποι

Διψούν συνέχεια, στον ύπνο και τον ξύπνιο.

Σιχαίνονται τις εκδρομές

Ξέρουν το μέρος τους όλο και πιο λίγο,

Το ψάχνουν συνεχώς, μέσα απ’ τις ίδιες διαδρομές.

Τους όμορφους ανθρώπους

Δεν τους ποθεί κανείς

Τους αφήνουν άταφους σα φύγουν.

– Κάποιοι μονάχα το ίδιο τρελοί

Μυστικά

Τους λατρεύουν.