ΧΑΡΑΥΓΗ

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

ΧΑΡΑΥΓΗ

Αχνά, σαν το ροδόβαμμα μιάς πρώτης

ανήξερης αγάπης, ξημερώνει·

την απάρθενη θάλασσα φουσκώνει

σαν γλυκοανασασμός πάναγνης νιότης,

και σαν άνθια κυλάει τον κάτασπρό της

ανάλαφρον αφρό, και η γης ασκώνει

τη λευκή καταχνιά και φανερώνει

την ομορφάδα της αιωνιότης

άγγιχτη, αφίλητη, αθώρητη. Μένει

σαστισμένη η ψυχή στη δροσεράδα

του αγέρα που όσο πάει κι ασπρογαλιάζει·

το πάθος ξαστοχάει και αναγαλιάζει,

σαν ο άγριος κρίνος που ξανοίγει αράδα,

στην άπειρη ωραιότη ερωτεμένη.