ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

Με σπούδα και με βιά πολλή (ναι! Σολωμός… Κορνάρος…)

ως λιονταριού πατημασιές η φύση των πραμάτω

ξεπρόβελνε από μέσα μας κι ελάμπαζε σα φάρος

που κηλιδώνει πορφυρό το πέλαγο το αφράτο,

και τις υπόνοιες των ριπών που κλείνει η απόγειος αύρα

τις άνοιγε να χάσκουν και τις βάφτιζε ώς τον πάτο.

Οι παφλασμοί οι βραχείς των σιέλων σε μιά σιέλ ανάβρα

δροσίζαν τα φωνήεντα και τους πλατιούς διφθόγγους

με γλώσσες αχαλίνωτες σε αλφαβητάρια γαύρα

σαν τούς αηδονολάλαγαν απ’ τους κρυφούς τους λόγκους

δαγκωματιές και βλέμματα και σύμπασα του βίου

η θάλασσα που αποθηκεύεται στου νου τους σπόγγους.

Στολή και πλούτος κι αρχοντιά μυστήριου νυκτοβίου

κορνάριζαν με σολωμονικές στους υπερόγκους

σεισμούς που ανθοβολούν μες στην κοιλιά του Βεζουβίου.