ΕΑΡΙΝΟ

ANTONIO MACHADO


ΕΑΡΙΝΟ

Νεφέλες, ήλιος, σπίτια και λιβάδι ανακατεύουν
στο λόφο επάνω την ουσία τους. Και καταφτάνει
καλή η άνοιξη, σ’ αυτόν τον κρύο κάμπο εδώ να βάνει
τη χάρη που μες στα ποτάμια οι κλαίουσες γυρεύουν.

Του κάμπου οι δρόμοι στα νερά του ρέματος τελεύουν·
κι εκεί, τη δροσερή αγκαλιά ο έρωτας λημέρι κάνει.
Για σένα τα χωράφια βάλαν πλουμιστό φουστάνι,
αθέατη συντρόφισσα, που σε κρυφοζηλεύουν.

Της ομιλίας το άρωμα στον άνεμο έχεις φέρει;
Κι αυτή την πρώτην άσπρη μαργαρίτα μού δωρίζεις;
Εδώ είσαι; Πλάι μου; Κι αχ, πώς αισθάνομαι στο χέρι

διπλό παλμό να σφύζει! Την καρδιά μου εσύ ορίζεις,
και στα μελίγγια με κουφαίνει η σκέψη πως παρτέρι
εγίνης, και ανασταίνεις εκ νεκρών, καθώς ανθίζεις.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.