ΒΕΛΟΣ ΛΥΓΕΡΟ

Το μετάφρασμα αφιερώνεται στον Γιώργο Μίχο

OCTAVIO PAZ


ΤΟ ΠΟΥΛΙ

Σιωπή με αγέρα, με φως και με ουρανούς.
Στη διάφανη σιωπή
η μέρα αναπαυόταν μέσα:
η διαύγεια του διαστήματος
η διαύγεια είταν της σιωπής.
Το φως το ασάλευτο των ουρανών κατεύναζε
το θέριεμα της χλόης.
Τα γήινα ζωύφια, ανάμεσα στις πέτρες,
κάτω από φως ολόιδιο, είσαν κι εκείνα πέτρες.
Ο χρόνος στο λεπτό εχόρταινε.
Στην απορροφημένη σιγαλιά
το μεσημέρι έλυωνε ακαταπαύστως.

Ένα πουλί ελάλησε τότε, βέλος λυγερό.
Μαλαματένιο στήθος λαβωμένο εδόνησε τον ουρανό,
σαλέψανε τα φύλλα,
τα χορταράκια ξύπνησαν...
Κι εγώ ένιωσα τον θάνατο πως είναι βέλος
που κανείς δεν ξέρει ποιός το ρίχνει
και πως μ’ έν’ άνοιξε-κλείσε των ματιών πεθαίνουμε.



Μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής.



************************


EL PÁJARO

Un silencio de aire, luz y cielo.
En el silencio transparente
el día reposaba:
la transparencia del espacio
era la transparencia del silencio.
La inmóvil luz del cielo sosegaba
el crecimiento de las yerbas.
Los bichos de la tierra, entre las piedras,
bajo la luz idéntica, eran piedras.
El tiempo en el minuto se saciaba.
En la quietud absorta
se consumaba el mediodía.

Y un pájaro cantó, delgada flecha.
Pecho de plata herido vibró el cielo,
se movieron las hojas,
las yerbas despertaron...
Y sentí que la muerte era una flecha
que no se sabe quién dispara
y en un abrir los ojos nos morimos.