ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Δυσάρπαγος θεσμός απ’ τους θεούς η ανθρώπινη φύση
  χτισμένος απάνω σε αιωρούμενες πιθανότητες
τυχάλωτος και εύθρυπτος ανάμεσα στους συνωμότες
  τόπος που ευωδιάζουν αγιοκλήματα
στομαχικές θεωρίες και νεύρωση της άτεκνης διαλεκτικής
  εσένα όμως παλίρροια του έρωτα
(σπαραχτικό κειμήλιο η επείγουσα συνουσία)
την άσκοπη ομορφιά σου αρωματίζοντας με όνειρα
  σε ψάλλω σε δοξάζω σε τραγούδησα
    στα γενετήσια σχήματα στους αρχάριους
οίστρους της ατέρμονης μαβιάς γυναίκας που ίδρυσε
στην πεμπτουσία τα μάτια μου στην οργιώδη τους βλάστηση.
  Τόπος της θύελλας η Ιστορία
την ώρα που φιλώ τα χείλη σου με γιασεμιά μπερδεμένα
  πέρα απ’ τις ρωγμές και πέρα
    απ’ τα συνθήματα με τ’ όνομα εξουσία
  φτερουγίζοντας ωσάν ορειχάλκινος πετεινός
  απάνω στην κατάλευκη ράχη σου στο θεσπέσιο
  μάρμαρο του σπασμού σου από τριαντάφυλλα
    χύνοντας ηλιαχτίδες στο δωμάτιο
πράξεις οπτασίας οι πανάρχαιες φλόγες του σώματος.



Από τη συλλογή: «Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας», 1979.
Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄, (1979-1991)», Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 33.