Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΕΩ ΚΑΤΙ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΕΩ ΚΑΤΙ

Πώς θα νιώσουμε τη γεωγραφία χωρίς τις πρωτεύουσες
(εγώ, κύριοι, τη διασκεδάζω την αποτυχία μου στην ύπαρξη)
  νομίζω όμως πως ο χάρτης αγνοεί τα μοιρολόγια μας
τις πεπτικές διαδικασίες των αγαθών μουσουλμάνων
(ε, δεν τη φανταζόμουνα μια τέτοια φράση)
λέγε καημένε τί στοιχίζει μετά θάνατον η ομιλία
  τί να τρων τον Αισχύλο τα σκουλήκια
    τί τον Λάμπρο Πορφύρα...
Για κουτούς η δόξα ψάχνει για κλινήρεις του πνεύματος.
  Τί είν’ ο ίδιος ο Σαίξπηρ αγνάντια στους άγιους
οπού κρατούν αγκαλιά τους τις κορφές στα Ιμαλάια...
  Στο ανύπαρχτο κατατείνω
  αδιάφορος κι αναντίρρητος.



Από τη συλλογή: «Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας», 1979.
Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄, (1979-1991)», Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 13.