ΤΥΦΛΟΣ ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ


ΤΥΦΛΟΣ ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ

Αυτός ή φαγωμένη προσωπίδα του εφιάλτη
του, κοιμόταν άγρυπνος μες στον υδράργυρο –
μέσα στο μέταλλο το υγρό του χρόνου του. Και
το γυαλί μιά επίχρυση κορώνα λεπτουργούσε,
επίχρισμα του αόρατου, κινήσεις που εναλλάσ-
σονταν και χρώματα, καθρέφτης τυφλός παντε-
πόπτης.

Σφυριά τον χτυπούσαν, εκείνος αράγιστος.

Μισός εφιάλτης μισός ν’ αλαφιάζεται (αυτός, ο
Νεκρός ο αγέννητος)
σ’ έν’ άδειο ιπποδρόμιο ζωής.

Σφυρί και ραγίζει, γυαλί κι είν’ αράγιστος.



Από το βιβλίο: Αντώνης Φωστιέρης, «Ποίηση, 1970-2007», Συγκεντρωτική έκδοση, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2008, σελ. 198.