ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΥΞΗΣ
Σα λυσσασμένο το φεγγάρι
δαγκώνει απόψε την κιθάρα·
τα χείλη του τα βάφει μ’ αίμα
απ’ τις λεπίδες των χορδών.
Στο δρόμο σέρνονται και χάσκουν
τα βήματα του μαύρου αέρα·
τις λάσπες γεύονται ενός πάθους
που ξέμεινε ωσεί παρόν.
Σα λαμαρίνα απά’ σε στέγη
των άστρων οι αχτίδες τρίζουν·
το μαύρο γίνεται πιο μαύρο
απ’ το χτικιάρικό τους φως.
Μονάχα το άρωμα της μέντας
απ’ τα φιλιά του φουστανιού της
στο γάλα των λεπτών ποδιών της
σού δίνει μι’ αστραπή να πιείς.
Περνάνε νύχτες μες σε νύχτες
κι αδειάζει ο νους μου από φιγούρες·
το φίδι του χεριού μου σφίγγει
της πλάτης της τους θησαυρούς.
Το τάνγκο ακένωτο ορυχείο,
τη μνήμη μου όλη αποθηκεύει. –
Τανγκέρος μ’ έγχορδες αξίνες
ελπίζω νά ’ρθουν ναν τη βρουν.
Κι όταν αυτός ο ρυθμός της εσωτερικής μουσικής,
ΑπάντησηΔιαγραφήπου γραφει ποιήματα,
πιάσει το Κορίτσι από το χέρι
και το οδηγήσει στη Σάλα των Μεγάλων Στιγμών Επαφής,
τότε και η Εμπνευση θα ζηλεψει τις δημιουργίες των ΔΥΟ
κάτω από το εστιασμενο Φως,
που ξερει να απογυμνώνει τις προθέσεις των Βημάτων
προς την ολοκλήρωση του Κύκλου της Ερωτικής Χορευτικής Φιγούρας....
Σε φιλώ....
@ ~reflection~:Σε χαιρετώ. Νά 'σαι καλά. Γιώργος Κεντρωτής
ΑπάντησηΔιαγραφή