ΟΠΩΣ ΟΙ ΣΦΗΚΕΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΥΑΤΤΗΣ


ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Μακριά στο κέντρο της ερήμου
βρίσκεται το πηγάδι που αναζητώ.

Στοιχειωμένο τραγουδά τον ύμνο της ελευθερίας μου
ατελέσφορο κι αχρείο
φωνή υμνητική
φωνή που διαρκώς αναγεννάται

σα στάχυ
γεμάτο σπυριά


Ένα όραμα κάποιες φορές σκιάζει τον ύπνο μου:
Τάχα όλα πραγματοποιήθηκαν
και βρίσκομαι εκεί που ονειρεύτηκα·
στην άκρη του πηγαδιού
κρατώ ένα ντέφι και χορεύω
ψιθυρίζοντας το τραγούδι μου
ενώ στα πόδια μου ξαπλώνει ημίγυμνη
μια θεσπέσια γυναίκα, ξανθιά.


Τη γνωρίζω αυτή τη γυναίκα.
Τη γνωρίζω γιατί την αναζήτησα πολλές φορές
μέσα στα στενοσόκακα,
πάντοτε πίστευα πως κάπου ήταν και με περίμενε...
Αγγίζω τα μεταξένια μαλλιά
που έτσι όπως είναι κολλημένα στους ώμους της
με αναστατώνουν
αφήνω το ντέφι απαλά, πάνω
στα γυμνωμένα πόδια της
και βυθίζω τη ματιά μου
μέσα στη βαθειά προκλητική ματιά της:

κάνει μαζί μου έρωτα
κι έπειτα με σκορπίζει στα τάρταρα...


Εγώ
το θέλησα.
Γιατί ποια απώλεια θα φέρει
υο επόμενο δευτερόλεπτο της ψυχής μου;


Στάζει ο χρόνος απ’ τα ραγισμένα πλευρά του Θεού.
Ένα παγωμένο καλοσκαλισμένο άγαλμα
αιωρείται πάνω απ’ το γυαλισμένο κόσμο
των αθανάτων.
Όχι! Φύγετε λευκές κοπέλες

Αφήστε τα χρόνια
να κυλούν στα πόδια μου όπως οι σφήκες



Από το βιβλίο: Γιάννης Αλυάττης, "Παρέκβαση", Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα 2010, σελ. 31-33.