ΜΟΝΟΤΟΝΗ ΠΑΛΙΛΛΟΓΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΙΚΗ ΤΑΝΓΚΟΣΕΡΕΝΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΜΑΤΑΙΩΣΗΣ

Πορτένιο το τοπίο εξ ολοκλήρου
εκείνη τη νυχτιά στη Μαρτζελλίνα
που η βάρκα μας λουνφάρδιζε τα τάνγκο
με στενογραφημένους λαβυρίνθους.

Σου κράταγα το χέρι κι όλα μοιάζαν
με λέξεις που ’χε φαγωθεί το σίγμα
σαν τις προφέραν και μισοψευδίζαν
συντριπτικές παραμορφώσεις μνήμης.

Μιλάγαν τα νερά σαν Μαλδονάδο·
εμείς ωστόσο στα πρανή ενός χάους
βουβοί τη θύελλα των νοημάτων
σε ασκούς στουμπώναμε από άλλες γλώσσες.

Σε λάσπη από τριφύλλι και ζιζάνια
βρωμίζονταν τ’ αρώματα που πλέξαν
με μιά συλλαβικήν αβερτοσύνη
ονόματα αλληγορικά στις νότες.

Κατέληξε ναυάγιο η σερενάτα
στων θωπειών μας την ομοιομορφία –
μονότονη παλιλλογία αντί για
ρητορική πολύμορφων κρυστάλλων.

Ριπές υγρής σκορπάν και μαύρης ζέστης
της μουσικής τα φύλλα σ’ άδειο αέρα·
παράτονο παρόν στου παρελθόντος
προστίθεται τον άχαρο στολίσκο.