ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ
XVI [ΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΔΥΣΚΟΛΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ]
Το κάποτε δύσκολα γίνεται τώρα.
Όμως το τώρα είναι, κιόλας, κάποτε.
Δεν πέρασε στον νου μας πως θα ’ρθεί –ποτέ–
Μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα.
Τρώγοντας ξυλοκέρατα, λωτούς
σαν να μην ήταν έζησε, στο τώρα.
Μερόνυχτα άδεια με σκαρμούς λυτούς
και με κρυφό αιμορράγημα την μπόρα.
Ακούει να χάσκουνε στους καφενέδες
πως είναι για χαράμια, τυφλοψώμια.
Γονυκλινής στους βραδυνούς πανσέδες
τα σιωπηλά αναγιγνώσκει εγκώμια.
Ότι έφαγε σποδόν ωσεί άρτον
χρονάκια τόσα, τόσους μήνες.
Ιδές τις μαύρες και άραχλές μου πείνες.
Στο μυστικό σου το τραπέζι πάρ’ τον.
Από το βιβλίο: Δημήτρης Κοσμόπουλος, «Κρούσμα», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2011, σελ. 29.
Έλεος, που λέει κι ο Γεωργίου !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ θυρωρός της νύχτας: ΟΚ, ελεηθήσεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήτί είναι τα τυφλοψώμια;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ο γητευτής των αλόγων: Στο διήγημα του Παπαδιαμάντη "Τα δαιμόνια στο ρέμα" διαβάζουμε για τα "τυφλοψώμια" πως "Ωνόμαζαν ούτω τα πρόσφορα, τους άρτους τους προσφερομένους εις τους ναούς".
ΑπάντησηΔιαγραφή'Εχετε μνήμη ελέφαντα ! Βλέπετε τί παθαίνει κανείς όταν δεν συχνοδιαβάζει χριστιανούς συγγραφείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυό κιλά ξυλοκέρατα είναι πιο βαριά απο ένα δίκιλο τυφλοψώμι;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Είμ' αϊτός χωρίς φτερά: Θα μπορούσα να σας πω "Εσείς να τα βλέπετε, που είστε αϊτός. Ευπειθώς, ο Ελέφας".
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ο άθλιος των Αθηνών: Εξαρτάται, αν τα ζυγίζετε σε διαφορετικά μέρη. Πχ. τα ξυλοκέρατα στην Κρακοβία και τα τυφλοψώμια στο Περναμπούκο.
ΑπάντησηΔιαγραφή