ΤΑ ΑΗΔΟΝΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΕΝΑ ΓΚΟΤΑΝ Α ΛΑ ΧΕΛΜΑΝ: ΤΑ ΑΗΔΟΝΙΑ

Το δάχτυλο του φεγγαριού με φούρια ανασηκώνει
από μέσα τη μπετούγια του στενοπορτιού, όπου
θα ρθούν να μηρυκάσουνε τα μούρα της Δελμίρας
λυγμοί λοστών που οι μάγκες λέγαν κάποτε,
στα χρόνια της βαριάς-βαριάς μαγκιάς, παλιά,
α η δ ό ν ι α . Το μέταλλο θερμαίνεται, κορώνει
και μαίνονται λαλήματα στο σύμπυκνο σκοτάδι
στο λεξικό των πόθων διλήμματα σημασιών
κυμαίνοναι, ζαλώνονται νταλκάδες εκεί τα σπηλιαράκια,
απ’ όταν βραχνές σπιλιάδες βράζουν ακατάληπτα
και βρίζουν και συνωμοτούν στα βούκινα. Οι γάμπες...
οι γάμπες της χορεύτριας δύο καταράχτες
από σάρκα κι εκατό ροδάκινα κρουστά και ρόδινα
στο δίχτυ σπαρταράνε, κι ο χώρος του αλμασέν
ξαπλώνεται, πριν εκραγεί καλά-καλά το μεσονύχτι,
σε λίμνη ονείρων ιαματικών που όλο τρων
όσους αστερίες ετσακώσαν διάττοντες αράδα.