ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΤΗΣ ΚΑΛΛΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΜΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

Το βάρβαρό της κάλλος * παλμούς λεπτούς σκαλίζει
ακόμα μες στη μνήμη * με αξίνες νηπενθείς·
πολύεδρων κρυστάλλων * φωσφορισμοί διαυγάζουν
τους ασπασμούς που πίναν * το σμάλτο των δοντιών.

Μιλούσε για τη ζήλεια, * τη χώριζε απ’ τον φθόνο·
λογάκια, χαμογέλια:  * ορύγματα ψυχής.
Στων φθόγγων τα εκμαγεία * ασπαίρουσες ορχήστρες
καλούσαν να λαλήσουν * πουλιών φανατισμοί.

Κυμάνσεις των ψιθύρων * τροχιές σπασμών ψαρεύαν
με την απόχη του όντος *  στο ναι του θυμοειδούς·
και ιρίδιζαν στο βλέμμα * της κόρης όνειρα όσα
τα νάματα συλλέγαν * στο χείλος του αχανούς.

Το βάρβαρό της κάλλος * σκαλώνει στις αρπάγες
που λυκαυγή μού στήσαν * λυκόφωτα μεστά.
Στα μάγουλά της είχε * δυό κάλυκες πυρφόρους·
Τα χείλη της δονούσαν * αηδόνια πορφυρά.