ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΟΣ
ΤΟ ΖΩΟ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ
Έχοντας καταλάβει έγκαιρα πως το ζώο του παρόντος
τρώει λέξεις Κυριακής σαν μαρουλόφυλλα, και επιπλέον
πως δεν υπάρχει πια κανείς για να τις κατεβάσει στη Δευτέρα
αρκούμαι σε λέξεις Τρίτης Τετάρτης Πέμπτης και Παρασκευής
αφήνοντας το Σάββατο για του κορμιού τα έργα.
Με τις μισές μου σχεδόν απ' αυτές εκτός ελληνικής
φτιάχνω ένα θύλακα μικρό πλην εκατομμυρίων στίχων
ίσα που να χωράει μια επιθυμία μου για πλήκτρα
και να ενοχλώ οίστρος το ζώο του παρόντος ξέροντας
που είναι αναίσθητο σε όλα έξω απ' τη γραφή.
Απ΄τη σιωπή του κάποτε κι απ' την κραυγή
σου φτάνουν είδησες στο μέλλον για το αν
σου χαρίστηκε κάποιο αντίδοτο σιωπής αέρας
φωνή ν' αφήσει όταν το ζώο του παρόντος
στον προβολέα του θανάτου σου αδιάφανο
θα λύσει στις χωματερές το πόθο του της φήμης
όσο κι εσύ τα οστά σου σ' ένα πάθος μάταιο.
Κι αν δεν τον βλέπεις πια τον κήπο εκεί
θα πει ποτέ ποτέ δεν ήσουνα από κήπων.
Να έχεις θηρία να σου πίνουν το αίμα της Σκέψης..
ΑπάντησηΔιαγραφήνα κατασπαράζουν τις ανασες σου και να πνίγεται...
Ο στίχος σε θέλει να καλπάζεις ουρλιάζοντας σε ένα διάδρομο φωτός μετέωρο πάνω από τα κεφάλια των σκιμμένων...
Κι όσο σε πονά η μεταμόρφωση γιατί τεντώνει και σκίζει το δέρμα σου
να ράβεις το ρούχο με λέξεις .... χρυσή κλωστή Ποιητικής Συνοχής..
Υπεροχο Κίνητρο..
Σε ευχαριστω πολυ....
πολλα φιλιά γλυκιάς καλημέρας.....