ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΚΛΑΡΑ ΦΛΟΡΕΣ, Ή Ο ΣΑΙΞΠΗΡΟΣ ΣΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ

Φεγγάρι φεγγαρίσιο εστάθη πάλι
στο στήθος της μαλαματένιας κόρης.
Κιθάρες και σκαθάρια στο κοράλι
του ανθού της θ’ άρμεγες, αν επροχώρεις.
Μα δεν προχώρησες, και οι λεύκες σ’ έχουν
αχάραγο στον Μπέτις σημαδέψει.
Μικρά σουραύλια ονείρου σού προσέχουν
ό,τι άφησες στους κάμπους ν’ ασκητέψει.
Σε διάσελλο γυρνάει το μονοπάτι·
μονόπαντη μι’ αστροφεγγιά θα πλύνει
τις αύρες τις ολόμαυρες του αχάτη
που πουρλακάν απ’ το χρυσό λαγήνι,
  καθώς αδειάζει γέλια απ’ την κυψέλη
  η Κλάρα Φλόρες: το άνθος που ανατέλλει.