ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΡΙΣΕΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ

Από καιρό το ελατήριο και το τζάμι είχαν σπάσει.
Γύριζε με το δάχτυλό του τους δείχτες. Ο χρόνος
ήταν υποτελής του. Ανεβασμένος πάνω στην καρέκλα
χαμογελούσε· - ήθελε εφτά ή εννέα; - νά το· -
ήθελε δώδεκα; - νά το κι αυτό. Μονάχα δεν μπορούσε
να ξέρει και να ορίσει αν το έντεκα, το οχτώ, το εννέα
ήταν της μέρας ή της νύχτας, - μάλλον της νύχτας·
τούτα τα δύο κίτρινα κόκαλα μέσα στο μαύρο ξύλο
κι η χτένα της νεκρής με τα μικρά διαμάντια, στο τραπέζι.

                         4.ΙΙ.69



Από την ποιητική συλλογή: Κιγκλίδωμα (1968-1969).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Ι, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 130.