ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

INGEBORG BACHMANN


ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Ωραιότερος κι από τη Σελήνη και το αριστοκρατικό της φως,
Ωραιότερος κι απ’ τ’ άστρα , τα διάσημα παράσημα της νύχτας,
Πολύ ωραιότερος απo την φλεγόμενη εμφάνιση ενός κομήτη,
Και κατά πολύ ωραιότερος από κάθε άλλον αστερισμό,
Γιατί η ζωή μου κι η δική σου μέρα και νύχτα ανήκει σ΄ αυτόν, είναι ο Ήλιος.

Όμορφος Ήλιος, που ανατέλλει, δεν έχει ξεχάσει,
Ούτε τελειώσει το έργο του, ακόμη ωραιότερος το καλοκαίρι. Όταν μια μέρα
Στις ακτές εξατμίζονται και αχνά καθρεφτίζονται τα ιστία
Και σκεπάζουν την όραση μέχρι να κουραστείς και τα μάτια σου κλείσουν.

Δίχως τον Ήλιο ακόμη κι η Τέχνη φοράει και πάλι το πέπλο,
Δεν μου αποκαλύπτεται πια, κι η θάλασσα κι η άμμος,
Κυνηγημένες απ’ τις σκιές, κουρνιάζουν κάτω απ’ τα βλέφαρά μου.

Όμορφο Φως, που μας ζεσταίνει, μας προφυλάσσει και μας φροντίζει υπέροχα,
Να σε ιδώ και να σε ξαναϊδώ!

Τίποτε ωραιότερο κάτω απ’ τον Ήλιο από το να είσαι κάτω απ’ τον Ήλιο…

Τίποτε ωραιότερο απ’ το να βλέπεις το κλαδί μέσα στο νερό και το πουλί ψηλά,
Να αναλογίζεται το πέταγμά του, και κάτω σμήνος τα ψάρια,

Χρωματισμένα, σχηματισμένα, ήρθαν στον Κόσμο με μιαν αχτίδα φωτός,
Και γύρω να βλέπεις το περίγραμμα το τετραγωνισμένο ενός αγρού, τις χίλιες γωνίες του τόπου μου,
Και το φόρεμα, που έχεις φορέσει. Και το φόρεμά σου, αέρινο και μπλε.

Όμορφο μπλε, όπου βαδίζουν παγώνια και υποκλίνονται,
Μπλε της απόστασης, της ζώνης της ευτυχίας που απορρίπτει τα αισθήματά μου,
Μπλε σύμπτωση στον ορίζοντα! Και τα μάτια μου έκθαμβα
Εκτείνονται πάλι και λάμπουν και φλέγονται σαν πληγές.

Όμορφε Ήλιε, που ακόμη κι η στάχτη σε θαυμάζει απέραντα,
και γι΄ αυτό δεν παραπονιέμαι για τη Σελήνη και τ’ άστρα ούτε,
Επειδή η νύχτα, καυχιέται με κομήτες , και γυρεύει εντός μου μία παράφρονα,
Αλλά για χάρη σου και σύντομα για πάντα, υπόσχομαι να μην παραπονεθώ,
για την αναπότρεπτη απώλεια των ματιών μου.



Μετάφραση: Αντώνης Τριφύλλης.