ΜΠΡΟΥΝΟ ΛΑΒΑΝΙΝΙ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ


VIA NOTO 34


            Bruno Lavagnini

Στηριγμένος στον ώμο της Renata ο δάσκαλος
κατεβαίνει τις σκάλες. Θάλεγες πως
τον φυγαδεύει από το χρόνο, αλλά
το πρόσωπό του φωτίζεται ως νάναι να μπει
σ’ ελληνικό περιβόλι. Κ’ είναι αλήθεια.
Οι αίθουσες έθαλλαν. Απ’ τον Όμηρο ώς
το Σολωμό τα ονόματα, θαρρούσες
πως ήταν λουλούδια που σάλευαν.

Με χαμένη την όραση σχεδόν εντελώς,
ανιχνεύει· τα χέρια του ψηλαφούν τα βιβλία·
νιώθει ασφαλής. Το ήξερε ο γέροντας,
είχε από νέος πολύ ανακαλύψει
το χώρο που βρίσκεται έξω απ’ το χρόνο.




Από το βιβλίο: Νικηφόρος Βρεττάκος, «Σικελικά ποιήματα», Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα 1990, σελ. 23.