ΣΤΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΗΛΙΑΣ


ΣΚΙΕΣ

Μού ’φυγε ο στίχος κι είμαι πάλι δίχως άλλον
φίλο που να βαθαίνει τις σχισμές της λύπης,
θρύμματα, φύλλα κάτω, χάδι που εκλείπεις
ξανά. Δεν έχω το κεφάλι πού να βάλω.

Στα εισαγωγικά προστατευμένη η ρήση
κείνου που λείπει κι όμως πια δεν τον θυμάμαι
στρέφω εκεί την προσοχή, ακούω και νά ’μαι
δίχως γραφτό, ψυχή, να κλαίω· και το μεθύσι

που δεν με σέβεται αρκετά να με τουμπάρει
προσφέρει κατακόκκινη μια ωραία γλώσσα,
ό,τι ζητώ, μια στάλα σάλιου· αραιώσαν
τα χρώματα, οι φωνές, οι μαύροι ιαγουάροι

της σκέψης μου. Σκεβροί, σκισμένοι παλιοκλώνοι,
κρέμονται οι λέξεις σαν παιδιά κι έχω παγώσει:
«Μην την αφήνεις. Δεν το θέλεις. Ας σε νιώσει
Όπως το δάκρυ ένα τέλος φαρμακώνει».




Από το βιβλίο: Αλέξανδρος Μηλιάς, «Ό,τι φέρει η βροχή», Εκδόσεις Έψιλον, Αθήνα 2010, σελ. 9.