ΤΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΝΝΟΣ


ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

Αυτός ο χερσότοπος που επέστρεφε
Στο νου, αν ήταν φαντασία ή μνήμη
Χαμένος στη μέση δεν ήξερε.
Σοφή αγάπη χτύπησε με δύναμη
Τον Οδυσσέα και τον καταπόντισε
Καταμεσής του ποταμού Αχέροντα
Την ανείδωτη κοίτη ως τώρα πλησιάζοντας
Και πριν τα μούσκλία τον καταπιούν
Η σκέψη του μπρος στο Καινούργιο ανείπωτη έμεινε.


Δύσμοιρε νου κι αν σε καταπλακώνουνε τα χώματα
Ένα κλαδί σου θα βρει διέξοδο και θα ξεπεταχτεί
Προς τα πάνω.
Το χαλάζι θα σου σπάσει το κλαδί, δύσμοιρε νου
Μα το Επάνω θα μείνει.

Πιο ψηλά τα δέντρα, κι αργεί ν’ αρχίσει ο ουρανός.



Από το βιβλίο: Κώστας Λιννός, «Μετασχηματισμοί, Β΄», Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2007, σελ.17.