ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΚΟΙΤΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΚΟΙΤΗΣ

   A la memoria del rey del compás, Juan d’Arienzo

Λιανό φεγγάρι λάμνει
με ανύπαρκτα κουπιά
τα δεκανίκια που ’χει
μες στο νερό, που πια
με μι’ ανυφάντρα αχτίδα,
με χάντρες και φακό
ολκούς φωτός διασπείρει
στου σκότους το λιακό.
Κι ανάβουν πριονίδια
και κάρβουνα σαθρά,
και ρέμβες και ρομβίες
στα ρείθρα τα ερυθρά
μιλούν και λένε σμάλτα
και κρήνες ευκρινείς
που εσάλταραν στη σκήτη
μιας κοίτης σκοτεινής.

Διχάζετ’ η υγρασία,
ο αυλός διχοτομεί.
Γκρεμός ανάγκης χαίνει
στη γλώσσα την ωμή
που ψάχνει λάλους νά ’βρει
ιμάντες εμαγέ
σ’ ασύμβατα συμβάντα,
σε αόρατες πηγές.
Κλαδιά του παραδείσου,
του σολ κλειδιά, του φα.
Σε αδιέξοδες χαράδρες
σολάρει και ρουφά
το μέλος και το μέλι
η ιαματική πληγή
που ρύθμισε ο Ντ’ Αριένσο
φινάλε εισαγωγή.