ΜΕ ΔΑΓΚΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΚΡΙΝΑ

FEDERICO GARCÍA LORCA


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΨΕΙ

Αγάπη μου βαθιά και ζωντανέ μου Χάρε, εν τέλει
εις μάτην και ανωφέλως να μου γράψεις περιμένω.
Και συλλογιέμαι πως, αν άνθος είμαι μαραμένο
και αν ζω χωρίς εμένα, να σε χάσω δεν με μέλλει.

Ο αγέρας είναι αθάνατος, κι η πέτρα καν δεν θέλει
τον ίσκιο να γνωρίσει ή ν’ αποφύγει. Και επιμένω
πως η καρδιά μας δεν ορέγεται το παγωμένο
που τρέχει από του φεγγαριού τις αρτηρίες μέλι.

Εγώ όμως έφτασα στο αμήν. Τις φλέβες μου είχα ανοίξει,
και στη γλυκιά σου μέση ο τίγρης με την περιστέρα
με δαγκωνιές και κρίνα αναμετριούνταν δίχως λήξη.

Την τρέλα μου με λέξεις γέμισέ την πέρα ώς πέρα,
ει δ’ άλλως άσε τη νυχτιά καλά να με τυλίξει
της μαύρης μου ψυχής, που ’ν’ σαν του θάνατου φοβέρα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.